Saygıda kusuru olanın kusursuz karaktersizliği oluyor genelde
Hepimiz okula gittik, okullardan hepimiz mezun olduk ama ne kadar insan olabildik?
Geçmişe özlem duyulan bir gelecekte yaşıyoruz. Öyleyse gerçekten yaşıyor muyuz acaba?
İnsanca davranabilmek için kurallara, uyarılara, birilerinin varlığına, cezaya vs. gereksinim duyulması normal mi? Bu bizi beyni olan bir varlık yapmıyor, en azından zannımca.
Karaktersizlik için kolladığımız anları göze sokmadan insan olabilmek için niye kollamıyoruz? Herkes yapıyor diye mi? Aklı olan bir varlık neden kendi aklı yerine genele göre davranmayı tercih ediyor? Kendi doğrularım, kendi yaşam anlayışım, kendi tercihlerim, kendi hatalarım diye bahsedeceğimiz hiçbir şeyin olmaması size aciz ve acınası gelmiyor mu? Ne yazık...
İçinizdeki doğrular genele göre değişiyorsa, yanlışlar genele uyarlandığında doğru diye nitelendiriliyorsa o zaman siz daha insan olmamışsınız demektir.
İnsan doğdu diye insanlığı öğrenmeye ihtiyaç duymayanlar, bir gün kendilerine gerçekten baksalar görecekleri; hiç insan gibi yaşayamadıkları olurdu. Bu gerçeği kabul edebilecek haysiyetleri olur muydu?..
O günler...
o günler geçip gitti
o bayram günleri
o güneş ve çiçek bekleyişleri kışın son sabahında şehre çıkagelen suskun ve mahcup kır nergislerinin burcu burcu kokuları...
yeşil gölgelerin uzayıp giden caddesinde
o günler geçip gitti o esrik, şaşırtan uykuyla uyanıklık arasında geçen günler o günler, her gölge bir giz taşırdı ağzı kapalı her kutu bir hazine saklardı sandık odasının her köşesi öğlen sessizliğinde başka bir dünya oluverirdi sanki kimse karanlıktan korkmazdı gözlerimde bir kahraman belirirdi
"Nerdeyim bilmezsin,
bilmem nerdesin şimdi?"
Ana bu bayram mı?
Aman çok ayıp Çocukken gördüğüm bayramlar hani?
Ocak yayınları~1992Kitabı okudu
“İyi günümde dostum idin; ya neredesin kötü günümde?”
