"Maymunu ormandan çıkarabilirsiniz, ama ormanı maymunun için den çıkaramazsınız.''
En eski, en büyük ağaçlar, önünde bilmeden ürperdiğimiz, ceddimizmiş gibi çekindiğimiz ihtiyar gövdeler birbiri arkasına devriliyor, çıplak meydanlar gün günden artıyordu. Çocukluğumuzda güç bela aralarından geçebildiğimiz, güneşin bile giremediği kuytu, sıkı yerlerde şimdi kel birer meydan vardı.
Sayfa 82 - YKYKitabı okudu
"Her şeyimiz, delikanlı, varımız yoğumuz ormandır bizim.." diye devam etti. "Ormanı evimizden iyi tanırız, her ağaç bizim kahrımızı anamızdan çok çekmiştir. Köyümüz bir ormanın ortasındaydı, etrafını ağaçlar bir duvar gibi sarmıştı. Biz onun dışında da dünya olduğunu bilmezdik bile. Çocukken değneklerden yaptığımız kağnılara kuru yaprak doldurur, arabacılık oynardık. Daha sonraları babalarımıza yardım etmeye özenir, kaybolan deve torunlarını aramak için en sık yerlere dalardık. Orada kaybolmamız mümkün değildi. Hiç bilmediğimiz yerlerde bile
sıkıntı çekmeden yolumuzu bulurduk. Kırık dallar, devrilmiş kütükler bize yol gösterirdi.
Hem insan kendi evinde kaybolur mu? Büyüdükçe ormanın, bizim için daha başka
şeyler olduğunu da anladık: Sırtımızı o giydiriyor, karnımızı o doyuruyor, evimizin kerestesini o veriyordu. Ormansız yaşamak!.. Bunu aklımıza getirmiyorduk bile.."
Sayfa 106Kitabı okudu
KARLI KAYIN ORMANI...
Biz mi ormana yöneliyorduk. Orman mı bizi çekiyordu? Bilmiyorum... Ama şunu biliyorum ki, geceleri, bu ormanların şurasında, burasında yaktığımız ateşlerin etrafında halkalanan biz, yani bu üç kendini arayan insan (*), o gecelerin, bir taraftan ruhu saran mistliğine, diğer taraftan fikri yoğuran tartışmalarına, çok şeyler borçluyuz...
(*) Şevket Süreyya Aydemir, Nazım Hikmet, Vala Nureddin (Va-Nu)
Bir Orman Hikâyesi
Orman bizim her şeyimizdir delikanlı, anamız, babamız, evimiz...
Sayfa 80 - Venedik YayınlarıKitabı okudu
"Zihnimi kaybetmek ve ruhumu bulmak için ormana gidiyorum" demiş John Muir.
Gidecek,kaybolacak ve kendimizi defalarca bulacağımız ormanların hep var olması dileğiyle...