Bu şehir hiç bu kadar mutluluk dolu gelmemişti Ayşe'nin gözüne. Annesi, anneannesi ve babaannesinin söyledikleri aklındaydı.
Aşk..
Ne zaman onlar gelse, sohbet etseler kafası karışırdı ipe sapa gelmez şeyler söyledikleri olurdu bazen dedikleri değildi zaten onu bu kadar dibe çeken.. Yaşadıklarıydı.. Üçünün de hikayeleri acı doluydu. Yani onlar varlıklarıyla karıştıyordu Ayşe'nin zihnini. Bu yüzden şarmaş dolaş çiftleri gözlerindeki o hiç bir şey takmayan mutluluğu görünce bakışlarını kaçırdı. Fakat ne kadar kaçabilirdi ki insan? Ne kadar kaçabilirdi aşktan? Aşk mı? Bazı kelimeler anlamlarını kaybederdi bazen, düşünürken yada söylerken garipserdi onları. Sanki ilk defa söylüyormuş yada
yanlış söylüyormuş gibi gelirdi.