Ayrılık ne biliyor musun? Ne araya yolların girmesi, ne kapanan kapılar, ne yıldız kayması gecede, ne güz, ne ceplerde tren tarifesi, ne de turna katarı gökte… İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık. İpi kopmuş boncuklar gibi yollara döktüğü gözlerini, birer damla düş kırıklığı olarak toplaması içine. Ardında dünyalar ışıyan camlar dururken duvarlara dalıp dalıp gitmesi. Türküsünü söylecek kimsesi kalmamak ayrılık. Ödünç sesle konuşan bir kalabalık içinde kendi sesiyle silinmek. Birdenbire büyümesi, gülüşü artık yaprak kıpırdatmayan bir çocuğun. İnsanın yaşlandıkça kendi kuyusuna düşmesi. Bir kadının yatağına uzanan kül bağlamış bir gövde. Saçına rüzgar, sesine ışık düşürememek kimsenin. Parmaklarını sözüne pınar edememek. Uzaklarda bir adamın üşümesi, bir kadın dağlara daldıkça. Işıklı vitrinlere bakmadan geçmek çarşılardan. Çiçekçilerden uzağa düşmesi insanın yolunun. Evlerle sokaklar arasında bir ayrım kalmaması. Ayrılık yağmurdan vazgeçiş, sudan üşüme; yalnızca gölge vermesi ağaçların. İyiliğin küfre dönmesi ayrılık. Güneşin bir ceza gibi doğması dünyaya. Başını alıp gitmek gibi bir geri dönüş. İki adımından birisi insanın. Sevincin kundakçısı, hüznün arması. Süreğen korkusu inceliğin. Ayrılık, o küçük ölüm, usta dokunuşlarla bizi büyük ölüme hazırlayan.
Şimdi anlıyor musun gidişinin neden ayrılık olmadığını? Bir yaprağın düşmesi kadar ancak, acısı ve ağırlığı olduğunu. Bir toplama işleminin sonucunu yazmak gibi bir değer taşıdığını. Boşluğa bir boşluk katmadığını. Kar yağdırmadığını yaz ortasında.
Şükrü Erbaş
Mustafa Kemal Atatürk'ün fotoğrafları bize ne söyler?
iki üç gündür biraz hastayım. bu süreçte kitap okuyamadım. uzun süre kitabın başında duramadığım için kitap okuyamadığım bu sürede aklıma geçenlerde 
Fotoğraflarla Atatürk kitabını okuduğum/fotoğraflarına baktığım geldi.
ben genelde Mustafa Kemal Atatürk'ün fotoğraflarına bakarken o zaman gerçekleşen
AB İMO PECTORE 2
Akşam yürüyüşlerimin rotası değişiyor, bir yandan da yoğunluğu artan bir parkın yeşil ve kırmızı banklarının silinmez yüzleri üzerinde tek ayak soluklanıyorum. Satir bir yalnızlık okşuyor artık küskünlüğün yalnız bırakmayan müphemliğini. Tahtından indirilen ve ardından boğdurularak ihanetin akrepli kuyularında anıtsız, heykelsiz bir dünya gibi kalakalan şaşkınlığıma bir ad eklenmeli ve bir de yukarıda kalmaya zar zor ikna ettiğim o benim biricik psükemde hayal kırıklığı olan lethe nehrine ayaklarından mor bir çarşafla uzanan yanılmamanın sırıtan fotoğrafları çerçevelenmeli.
Ve insan, şehrin gürültülü dekadanlığında yalnız düşlerinde flanör. Kara kaplı bir kitabın dördüncü bölümünü bağıra çağıra okurken sevgilisinin kulağına seçkin kuşların havalandığı da oluyor. Soluna tükürmen için üç kere, yeterli bir sebep. Sonra geri dönüş yolu silinse de onun tarafından, Petrus gibi ağlayan ezeli bir havaridir sevmek, üstelik horoz ötüşleri aktüalite içerisinde tarihin piçleşmiş çocuğu olarak gece boyunca ve çağlar süren mutlak bir insansızlığı dile getirir. Yargılanmayı hak etmeli, boşluğun taraçalarında açılan kollar başlangıçta sesi titreyen bir kimsesizliği seçenekleri çoğaldıkça kavrayamaz hale gelir.
Geri dönüş yolu bazen unutuluyor, anlamsızlıklarla ileri sürülmüş tezler içerisinde zihni sakatlanmış yüreği yara bere izleriyle dolu toplum düşmanı bir hayvan, tekinsizliğinden bir yaşam alanı inşa etmeye çalışırken imaj çağının filtreli yıldızları ile bir geceyi ansımak da şiirdir.
"Almanlar,çocuğa"Boss" kimmiş göstermek gerek "der :)
". Aslında, çocukları her ağladığında yanlarına koşmaları ve onlarla oynamaları, iyi niyet göstergesi de olsa bu durum çocukları daha çok ağlamaya teşvik eder. Öte yandan, çocuğun ağlamasına karşılık herhangi bir geri dönüş yapılmadığı takdirde, çocuk bu eylemi sonunda bırakacaktır, çünkü kimse sonucunda kendisine faydalı sonuç almayacağı bir eyleme devam etmez..."
