Söz vermiştim kendi kendime: Yazı bile yazmayacaktım. Yazı yazmak da bir hırstan başka ne idi? Burada namuslu insanlar arasında sakin, ölümü bekleyecektim; hırs, hiddet neme gerekti? Yapamadım. Koştum tütüncüye, kalem kâğıt aldım. Oturdum. Ada'nın tenha yollarında gezerken canım sıkılırsa küçük değnekler yontmak için cebimde taşıdığım çakımı çıkardım. Kalemi yonttum. Yonttuktan sonra tuttum öptüm. Yazmasam deli olacaktım.
Bütün pınarlara koştum cevap yok
Tekrar bana döndü attığım her ok
Her çığlık önümde tutuştu, yandı
Tahtayı kurt oydu, taş yosunlandı,
Yabani otlarla örtüldü duvar...
Sayfa 67 - Dergah
Az kalsın şu anda bile yalan söyleyecek, bu
hareketi kazara, kendimi bilmeden,
düşüncesizliğimden yaptığımı yazacaktım. Fakat
yalan istemiyorum artık; bu yüzden açıkça
söylüyorum ki, avucunu açıp para sıkıştırmamın
tek nedeni... kötülüğümdür. Bunu daha Liza
paravanın arkasındayken ve ben odanın içinde
aşağı yukarı dolaşırken düşünmüştüm. Yalnız
şunu da söylemeliyim: Bu kötülüğü bile isteye
yapmıştım, ama içimden, kalbimden
gelmediğine, muzır kafamın işi olduğuna
eminim. Merhametsizliğim o kadar yapmacık,
zoraki, sadece kafa mahsulü ve kitap gibiydi ki,
yaptığıma bir dakika bile dayanamadım; önce
yüzünü görmemek için kendimi bir köşeye
attım, sonra utanç ve ümitsizlikle Liza’nın
peşinden koştum. Antre kapısını açıp dinledim.
"Taa Uzak yollardan koştum geldim senin kollarına "
yazmasam deli olacaktım.
"Söz vermiştim kendime: Yazı bile yazamayacaktım. Yazı yazmak da, bir hırstan başka neydi? Burada namuslu insanlar arasında sakin, ölümü bekleyecektim. Hırs, hiddet neme gerekti? Yapamadım. Koştum tütüncüye, kalem kâğıt aldım. Oturdum. Ada'nın tenha yollarında gezerken canım sıkılırsa küçük değnekler yontmak için cebimde taşıdığım çakımı çıkardım. Kalemi yonttum. Yonttuktan sonra tuttum öptüm. Yazmasam deli olacaktım."
Sayfa 73 - Haritada Bir NoktaKitabı okudu
M.K.Atatürk
“Bu koma krizi esnasında Atatürk mütemadiyen:
-Aman dil veya değil dil efendiler aman Yarabbi… Gibi kelime ve eksik cümleler tekrarlıyordu.
Ara sıra kaşıkla su veriyorduk. Ağzında soğuttuktan sonra yutuyordu. Pek seyrek gözlerini açıyor, kapıyor… Ve son zamanlara doğru da:
-Su ister misiniz? sualine başıyla veya kaşı ile müspet veya menfi cevap veriyordu. Bu nöbet 3 gün sürdü.
Sabah saat 6 da Hayrullah, ben ve Kılıç Ali büyük salonda oturuyorduk. Rıdvan bey geldi:
-Efendim oturmak istiyor, gözlerini açtı. Ne yapayım? Dedi.
Telaşe meydan vermemek için bunun, yalnızca ben giderek nezaretim altında yapılması muvafık bulundu. Hemen koştum. Rıdvan Bey bana gelene kadar Ata, kendiliğinden oturmuş. Beni görünce dikkatle baktı:
– “Tuhaf şey bana ne oldu?” buyurdu…
Sayfa 105 - can yayınlarıKitabı okudu
