"Kuğunun en güzel şarkısı en son söylenendir."
O benim dünümdü; yazılarımda derim ya, dününü bilmeyen bugünü bilemez, yarını düşünemez
Yahya Kemal, bu kubbede, yani kendi gök kubbemizde ebediyyen yaşayacak olan bir sestir. Kuğunun son şarkısı. Edebiyatımızın has bahçesinde boy atan şâhâne bir gül. Dünün zevkini, yaşadığı çağın insanlarına aşılayabilen bir büyücü. Bakışlarını ezeliye çeviren, bülent servilerin gölgesinde, maziyi, yani mazinin ebedi değerlerini dile getirerek dehrin hayhuyuna kahkahalarla gülen bir rinttir.
Sayfa 131 - İnsan YayınlarıKitabı okudu
Ateş gibi bir nehr akıyordu
Rûhumla o rûhun arasından
Yerdeki ıslaklık geceleyin düşen çiyden değil, gözlerine duman kaçan yıldızların gözyaşlarındandır.
Galib deyince nedense gözümün önünde, mum alevinden devasa yangınlara kadar boy boy ateş manzaraları canlanır; üzerime şerareler yağıyor sanırım. Ruhum Sevgioğulları yurdundan esip gelen yanık türkülerle çalkalanır. Bunun sebebi Galib'in , neredeyse üç dizeden birinde ateşe düşmüş olması, yahut ateşin binbir çeşidinden yanıcı ilhamlar devşirmiş olması belki de...
Bütün ömrü "Ah mine'l -aşk ( Aaah, aşktan ve aşkın elinden!..)" diye yanarak geçen Galib'in romanı da herhalde ateşle yazılabilirdi ki Kuğunun Son Şarkısı'nda da en geniş yer ateşe ayrılmış. Okurken o ateş sizi de yaksın; o aşkın yıldızları birer yalım olup kafanıza yağsın istiyorsunuz!
Âh mine’l Âşk
Kevser’i âteş-nihâdın aşk
Dûzah-ı cennet-nümânın adı aşk
Bir lügat gördüm cünün isminde ben
Anda hep cevr ü cefânın adı aşk
" Yerdeki ıslaklık geceleyin düşen çiyden değil, gözlerine duman kaçan yıldızların gözyaşlarındandır. "
Kan ağlasın bu dîde-i dür-bârım ağlasın
Ansın benim o yâr-i vefâdarım ağlasın
Çeşm ü dehân ü ârız u ruhsârım ağlasın
Başdan başa bu cism-i siyehkârım ağlasın
Ağyârım ağlasın bana hem yârım ağlasın
Guş eyleyen hikâyet-i Esrâr’ın ağlasın
Galib’ in Esrar için yazdığı mersiye “o kadar üzülür ki, arkasından yazdığı mersiye âdeta söze dönüşmüş gözyaşlarıdır.”Kitabı okudu
Biri var pencerede
Pencere önlerinde ağlar duruyor.