Tatar Çölü... Kitabı elime aldım bir iki yıl önce. Kitabın üzerinde ki çöle uzun uzun baktım. Tuhaf bir his kapladı her yanı. Okumak ile okumamak arasında gidip gelirken başlamışım bile. İyi ki başlamışım. Tatar Çölü, Dino Buzatti'nin kaleminden. Çağdaş İtalyan Edebiyatı'nın kuşkusuz en iyi yazarlarından. Tatar Çölü ise bekleyişin, beklemenin, umut etmenin, sonra umutlara yenilmenin, kayboluşların, kendini yeniden bulmanın kitabı bence. Bir subayın Tatar Çölü' ne tayinin çıkması üzerine orada bir umutla, bekleyişle geçirdiği 30 koca yılı konu ediniyor. Kitap biraz durağan gelebilir. Hayatta böyle değil midir? Çoğu zaman durmaz mıyız? Hep bir umut kırıntısıyla, bir umut kuşuyla yaşamaz mıyız? Bizi yorsa da çoğu zaman beklemek, umut etmek fiillerin en güzellerinden fikrimce. Bizi yoran aynı zamanda nefes aldıran... İşte bu kitapta bu fiilleri, kavramları çok güzel işlemiş. Çöl metafor unu kullanarak bekleyişi, umut edişi iliklerimize kadar hissettirmiş. Bu kitaptaki alıntılarımı kendime sakladım.;) Okuyun kitabı, keşkeniz olmasın. Beklentilerimizin, umut edişlerimizin bizi hep yeşertmesi dileğiyle...
Fyodor Dostoyevski ve 
Lev Tolstoy'u biliyorken, kısa zamanda 
Nikolay Gogol ve 
Aleksandr Puşkin'i de okunanlar listesine dahil etmeyi başardım. Aslında daha önce 
Yüzbaşının Kızı eseriyle 
