Doğal biçimlerin evrimi ile insan algısının evrimi, potansiyel bir tanıma olgusunu ortaya çıkaracak biçimde çakışmıştır: Olan şey ile bizim görebildiğimiz (ayrıca, görerek hissedebildiğimiz) şey bazen bir noktada birbirini teyit eder. Bu noktanın, bu çakışmanın iki yönü vardır: Görülmüş olan şey tanınır ve teyit edilirken, aynı zamanda, gören de gördüğü şeyle teyit edilir. İnsan bir ân için kendini Kutsal Kitap 'ın ilk kısmındaki Tanrı konumunda -ama bir yaratıcı niteliklerine haiz olmadan- bulur... Ve o, bunun iyi olduğunu gördü. Doğanın karşısında hissettiğimiz estetik duygu,
eminim, bu çifte, karşılıklı teyit edilmeden ileri gelmektedir.