Toplumun sağır,dilsiz,kör gerçekleri olduğu gibi anlatılıyor.Bir durum karşısında olabilecek tüm kötü hisler ve olumsuz bakış açıları uzun uzun bazen sade bir dille bazen süslü bir şekilde aktarılıyor.Ancak benim dikkatimi karakterlerin yaşamaktan samimi bir şekilde nefret etmemeleri çekti.(Yanlış ikilem safsatasının ötesinde samimiyetsiz bir durum var.)
İnsanın zihnine bile bu kadar düşman olup da hala kendini korumak için bir şeyler yapması beni kandırıyorlarmış gibi hissettirdi.Bence karakterler betimlendiği kadar hayattan,insanlardan, Dünya'dan,kendilerinden bıkmamış.Kendilerini bıkmış,nefret ediyormuş gibi göstermek istiyorlar.Dünya'ya ve kendilerine karşı açtıkları savaşta samimi değiller.Yaşadıklarının ekseni, ağır melankolik havasında olmak ve bunu nasıl devam ettirebilirim sorusuna cevap aramaktan oluşuyor.
Kendi arayışlarının bedelini hesapsızca başkalarından kesmenin duygusuzluğunu yaşama zevkini seviyor ve bunu arayışlarının bir parçasıymış gibi kılıf uyduruyorlar. Bir yandan da Dünya'nın onlara karşı olan borcunu gizliden gizliye hesaplıyorlar.İnsanlığın yarattığı sistemlerin onlara karşı adaletsizliğinin ne olduğunu sayıp dökerken onlar da başkalarına karşı adaletsiz hatta acımasız oluyorlar.
Bu kitabı okurken karanlıkta yürüyorum da birileri kulağıma ajitasyon olabilecek tüm cümleleri sıraya diziyormuş gibi hissettim.Yaşamaya çeşitli şekillerde (kendine bilinçli bir şekilde işkence edecek kadar)meydan okuyup, bunu drama haline getirmek ve hala yaşıyor olmak bana komik geldi.
Bu ne perhiz bu ne lahana turşusu.
Leyla Erbil ile ilgili genel intiba çok iyi bir kalemi olduğu. Daha önce de okumadığım bir yazar olduğu için bu düşüncelerden
