Biz yalnızlar çok iyi biliriz. Yapayalnız hissettiğimiz bir anda biri girer hayatımıza. Aha! deriz, işte geldi. Daha ilk dakikada içimize bir şeyler doğar, sanki bir umut hüzmesi, sanki güzel bir koku yayılır hücrelerimize sadece içten duyulan. Herkes için olmaz bu. Sadece bazı kişiler geldiğinde hissederiz bunu, siz kimlerden bahsettiğimi çok iyi biliyorsunuz. Aklınızda bir isim oluştu bile. Evet diyorsunuz değil mi, o geldiğinde duymuştum içimde o güzel kokuyu, karnımda umut hissetmiştim. İnsan, elindekileri tutabilen bir varlık değil maalesef. Hele de yapayalnızsan sana gelen ilk insanda öyle bir telaşa kapılıyorsun ki.
Annem İçin
Öldükten beş gün sonra geldin rüyama. Babaeski’deki eski evin oradasın. Hayır gelin çıktığın ev değil, diğeri. Biz çocukken her yazları kardeşlerinle, kuzenlerimle bir araya geldiğimiz eski mezarlığın oradaki ev. Evin bahçesine çiçekler ekilmiş. 20 li yaşlarındasın. Sanırım hiç evlenmemişsin. Bahçedeki çiçekleri suluyorsun. Çok mutlusun. O kadar
Türkiye öyle bir Müslüman ülke ki, maalesef, mezbahanelerinde binlerce domuzun da kesildiğini acı da olsa biliyoruz. Yine on binlerce sığırın helal kesim şerri şartlarına riayet etmeden kesildiğini de biliyoruz. Bunların artıklarının nerelerde kullanıldığını da biliyoruz.
%100 !!
Kemal Sayar: Beni üzen şeylerden bir tanesi de yaşadığımız şehirlerde göğü göremez hale gelmemiz. Öyle devasa binalar yapılıyor ki bazı sokaklardan geçerken kafamızı kaldırdığımızda gökyüzünü göremiyoruz. Cenab-ı Hak, "Onlar hiç gökyüzüne bakmazlar mı?" diyor, bizden göğe bakmamızı istiyor. Maalesef Batı şehirlerinden kopyaladığımız şehir içinin yüksek binalarla dolması anlayışı yüzünden ne güneşi ne gökyüzünü görebiliyoruz. Üstelik bu uzun binalar kimi eleştirmenlere göre kuşların göç yollarını da engelliyor; leylekler binalara çarpıyor, ölüyor, göç yollarını değiştirmek mecburiyetinde kalabiliyorlar.
