*
Bırakma Kendini kitabında Mehmet Dinç de;
"İnsan her sabah koskoca bir kurbağayı çiğ çiğ yutmalı, böylece günün geri kalanında daha iğrenç bir şey yaşamayacağından emin olmalıdır!" demişti.
Şuan okuduğum Chul Han da anladığım kadarıyla;acının insan ruhuna şekil verdiğini kaçınılması değil talip olunması gereken bir şey olduğunu
Kapalı hesap
@kapalihesap__
·1yıl
Yolculuğumuza azık olacak,bir gönül dokusu keşfettik
"Belâlar içinde kendimizi o kadar dik tutmalıyız ki ona alışmak, onunla içli dışlı olmak için onun gelmesini beklemeliyiz. Şöyle bir düşünmeliyiz: Ne olabilir?
İnsanın başına neler gelebilir?
Hepsini daha olmadan olmuş gibi görmeliyiz.
Böylece belâ geldiği zaman, boşlukta, yoklukta ilerleyen bir ok gibi çarpacak birşey bulamamalı.
Herşeyi, o şey daha elden gitmeden elden çıkmış görmeyi bilmeliyiz.
Bu acı bir kere çekilir.
İlerisi rahatlıktır.
İlerisinde ermişlerin çelik kayalarla çevrilmiş sütliman durgunluğu, olgunluğu vardır.
Herşeyi elden gitmiş bilmeliyiz.
Bunu böyle bilmek o şeyi vermek midir?
Bunu böyle bilmek o şeyi tutmaktır.
..
Ruh buraya çıktıktan sonra artık acı çekmez. Artık ıstırap yoktur.
Vazifesi vardır."
•"Benim için meselâ sen yaşamıyorsun...
..
Ve ben, meselâ sağ mıyım?"
Tohum
Bir insan İslam'ın emirlerini ne kadar okuyup uygularsa kadar dini bütün, olgun davranışlı, hak ve hukuka riayet eden bir şahsiyet kazanır. Böyle vasıflarla bezenmiş biri, karşısında insanların en kötüsü olsa bile ona zarar vermeyi düşünmez; hatta onu kurtarmaya çalışır...
Sayfa 128Kitabı okudu
Bir insan İslam'ın emirlerini ne kadar okuyup uygularsa kadar dini bütün, olgun davranışlı, hak ve hukuka riayet eden bir şahsiyet kazanır. Böyle vasıflarla bezenmiş biri, karşısında insanların en kötüsü olsa bile ona zarar vermeyi düşünmez; hatta onu kurtarmaya çalışır. İslami ruh insana böyle bir anlayış verir.
Sayfa 128Kitabı okudu
"Kim bilgiye ve bilmeye değer verirse o kazanır... Davası hak veya batıl olsun değişmez. Yıkılmayacak ve değişmeyecek tek şey saf ve doğru bilgidir. Her şeyden önce bilgiyi yakalamalısınız..”
Sayfa 306Kitabı okudu
Şühedâ gövdesi, bir baksana, dağlar, taşlar...
O, rükû olmasa, dünyâda eğilmez başlar,
Yaralanmış temiz alnından, uzanmış yatıyor;
Bir hilâl uğruna, yâ Rab, ne güneşler batıyor!
Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş, asker!
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.
Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor Tevhîd’i...
Bedr’in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi...
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
“Gömelim gel seni târîhe” desem, sığmazsın.