Beşinci Mevsim
...
Yürüyüşünü seviyorum ama ben senin en çok
Kedilere merhaba derken diz çöküşüne vuruldum
Üzerindeki tedirginlikleri parmak uçlarınla örtüşüne
Ömrüne hep yolculuk oynayıp seni terk edenlerden
Arta kalan izleri silerken çıkardığın gözyaşı sesine
Kapalıyken kalbim isimsiz aşk mektuplarına
İçimi hiç incitmeden açabilmene vuruldum...
Sayfa 22Kitabı okuyor
Bazen hüzünlü birini gülümsetmek, yalnız hisseden birine merhaba demek, kimsenin nasıl olduğunu sormadığı yoğunluk içinde çalışan, emeğiyle, alınteriyle parasını kazanan birine “Nasılsın? Bugün yoruldun mu? Emeğine sağlık...” demek, ellerinde torbalarla koşuşturan yaşlı teyzeye “Yardım ister misiniz?” diye sormak, hiç kimsenin teşekkür bile etmeyi aklına getirmediği birine teşekkür etmek, bazen birinin derdini dinlemek, bazen sadece önemsemek ve gülümsemek.
Merhaba ruhum,
yıllardır ordaymışsın...
Gittin sanıyordum.
Hoş geldin, iyi'ki geldin.
Merhaba?
Niye buradayım? Yaşamımın amacı nedir?
Kimim ben demekle ne kastediyorum?
Gülümsemek ya da sadece merhaba demek bile beni fazlasıyla aşıyordu. Yeni biriyle tanışmanın ya da eskiden tanıdığım biriyle yeniden görüşmenin, onu öğle ya da akşam yemeğine davet etmenin, sonra onunla buluşup hayatında neler olup bittiğini anlatmasını dinlemenin getireceği zorlukları yaşamak istemiyordum aslında. Kendi hayatımdan bahsedemeyecek kadar bıkkın olduğum için de öylece oturup onu konuşmaya yüreklendirirdim olsa olsa.
İç sesin hep oradadır ve gün içinde dikkatini çekemezse,seni sabahın dördünde uyandırıp "Merhaba!Beni hatırladın mı? diyecektir.
nicedir kavrayamam haller içinde halim
demiri bir hecenin sıcağında eriyor iken gördüm
bir somunu bölünce silkinen gökyüzünü
su içtiğim tas bana merhaba dedi, duydum
duydum yağmurların gövdemden ağdığını.
Elime tutuşduğu telefonu yavaşça kulağıma götürdüm.Kararsız ve alçak bir sesle ^Merhaba?.^ dedim.
Sayfa 137 - ZoiKitabı okudu
