Erkekçe tavırlardan en uzak, eve en bağlı asi-karşıtı Morrissey bile kutsal evlilik kurumuna saldırılar düzenlemiştir. Smiths'in "William İt Was Really Nothing" i dost bir erkeğe, hatta çok muhtemeldir ki, " hiçbir şeyi umursamayan" dolgun bir kızla yapacağı kepaze bir evlilik uğruna güçlü duygularla dolu hayatlarını terk etmenin eşiğinde olan ve Morrissey'in aşkına karşılık vermeyen bir dostuna seslenir. William rahat bir hayat, maddiyatçılık ve zahmetsiz hazır bekleyen seks gibi konvansiyonel ödüller uğruna onların manevi, yüce gönüllü ilişkisine ihanet etmektedir.
...Valerie'nin üzerinde siyah balıkçı yaka bir kazak ve yağmurluk varmış, saçları yapılı, yüzü de boyalıymış; dudaklarına dikkat çekici bir ruj sürülüymüş. elindeki kesekağıdının içinde bir 6.35'lik tabanca olduğu sonradan belli olmuş, hatta andy warhol onu görünce, "valerie ne güzel olmuş, değil mi?" demiş, o sırada orada olan paul morrisey, "valerie, işimiz var, eğer buradan gitmezsen seni eşek sudan gelene kadar döver dışarı atarım," demiş, tam o sırada telefon çalmış, arayan viva'ymış. warhol telefonla konuşurken morrissey banyoya gitmiş ve valerie silahını çekip andy vvarhol'a üç el ateş etmiş, birinci ve ikinci el ateş arasında warhol, "bunu yapma, valerie,' demiş. üçüncü kurşun, warhol'un sol , sonra tabancasını warhol'un menajeri fred hughes'un başına dayamış ancak ateş etmesine rağmen silah tutukluk yapmış, tam o sırada asansör gelmiş, hughes, "bak asansör geldi valerie. binsene,"demiş, valerie de, "iyi fikir," deyip asansöre binmiş ve oradan gitmiş. warhol'un hayatı, beş doktorun beş saat ameliyat etmesiyle kurtulmuş, valerie, yıllar sonra howard smith adlı gazeteciyle telefonda yaptığı bir görüşmede, "ben cinayeti ahlaki bir hareket olarak görüyorum, ve becerememiş olmamı gayrı ahlaki buluyorum, bu işe girişmeden önce atış talimi yapmalıydım," demiş, o akşam saat sekizde valerie, bir trafik polisine teslim olmuş ve andy warhol'u vurduğunu söylemiş, gerekçe olarak da, "hayatım üzerinde çok fazla denetimi vardı," demiş...
Sayfa 47 - Olympia Yayınları (PDF)Kitabı okudu
Aziz Morrissey
Dünya, her günün pazar günü gibi olduğu, insanın âşık olmak için çabalarken hayal kırıklıklarıyla tanışıp, aldığı yaralarla büyüdüğü ve sevdiği kişi tarafından görmezden gelindikçe ona daha da yakınlaşacağı, içinde çok da güzellik barındırmayan bir yer.
Sayfa 26Kitabı okudu
DEMEK MUTSUZSUNUZ ... NE MUTLU!!
Dostoyevski bu hale özel bir bölüm yazmış, Morrissey şarkı yapmış , Almanlar ‘’’schadenfreude’’ kelimesini dünyaya armağan etmiş , Türklerse ‘ kıçına kına yak ‘
diyivermiş :)
(schadenfreude) e gelicez az sonra !
Dünya, her günün pazar günü gibi olduğu, insanın aşık olmak için çabalarken hayal kırıklıkları ile tanışıp, aldığı yaralarla büyüdüğü ve sevdiği kişi tarafından görmezden gelindikçe ona daha da yakınlaşacağı, içinde çok da güzellik barındırmayan bir yer.
-Morrissey
Bir iş arıyordum, sonra bir iş buldum. Ve şimdi berbat bir galdeyim. -morrissey
Sayfa 113Kitabı okudu
Demek mutsuzsun… Ne mutlu!
Ne popüler bir his hali ki Dostoyevski bu hale özel bir bölüm yazmış, Morrissey şarkı yapmış, Almanlar “schaderfreude” kelimesini dünyaya armağan etmiş, Türklerse “kıçına kına yak” deyivermiş.
Pek çok duygu öyle bir niteliğe sahiptir ki onları hiçbir su-
rette ifade etmemek hayati önemdedir. Morrissey'in şarkı-
larından birinin adı 'We Hate it When our Friends Become
Succesful"dur [Arkadaşlarımız Başarılı Olunca Nefret Ederiz] ve bu zaman zaman doğru olabilir. Kıskançlık, özellikle de
birinin arkadaşlarım kıskanması yine de insanın duygusal
yaşamının en antipatik özellikleri arasında yer alır ve kıs-
kanç insanın bunu olabildiğince iyi saklaması akıllıca olur.
François de La Rochefoucauld'nun işaret ettiği gibi: "İnsanlar
çoğunlukla tutkularıyla övünmeye bayılırlar, hatta en kötü-
leriyle bile, ama kıskançlık/haset, öyle ürkek ve utangaç bir
ihtirastır ki kimse onu itiraf etme cesareti bulamaz."
hiçbir şeyi umursamayan dolgun bir kızla yapacağı kepaze bir evlilik uğruna güçlü duygularla dolu hayatlarını terk etmenin eşiğinde olan ve Morrissey'in aşkına karşılık vermeyen bir dostuna seslenir.
If I can sing, I am free, and no legislation can stop me.
Two years on, at Stretford Stadium I represent the school in the 400 meters dash (of sorts), legs muddied, face wet with rain, I clamber in at fourth place. My father is standing by the finishing-line. As I approach him he says, ‘You didn’t win,’ and he looks away, and life decomposes in a bucket. Perhaps I didn’t win but it didn’t help anyone to point it out.
Each day is Kafka-esque in its nightmare, and the school offers nothing at all except a lifelong awareness of hate as as general truth.