Allah ayet-i kerimede “muhakkak ki dönüş rabbinedir.”
“(Biri öldüğünde) O gün varacağı yer rabbinin (Allah’ın) huzurudur”34 buyurur.
Yani Allah hepimizi mutlaka huzuruna
alacak! O hâlde ya, kendi dönüşümüzle, irademizle rabbimize dönüp vasıl olarak onun huzuruna varırız ya da irademizin dışında öldüğümüzde Allah bizi huzuruna alır.
Bir kul, Allah’ın huzuruna vardığında Allah ona “and olsun ki seni ilk yarattığım günkü gibi tek başına huzuruma geldin
(şimdi bir ben varım bir de sen varsın)”35 der ve ona önce ikram ettiği bütün nimetlerini bir bir sayar sonra ise “buna karşılık sen ne yaptın” diye onu hesaba çeker. Nimeti sadece dünyalık olarak anlamak mü’minin hâli, bakışı değildir. Allah, kulunu hesaba çekerken zahiri ve manevi verdiği nimetleri sayıp “bana âbd
olasın, güzel yapasın diye sana zatımla, sıfatımla tecelli edip seni kendi nurumdan yarattım. Sana kendimden hayat verdim, güzellikler verdim, El Esmau’l Husna’mı verdim. Senin için bir
dünya hayatı hazırladım. Sana peygamber, kitap gönderip bütün bunları haber verdim. Sana vahyedip neye ne kadar kıymet, değer vermen, neyi ne kadar sevmen gerektiğini öğrettim. Kendine insanlara, varlığa karşı nasıl bir muamelede bulunman, bana nasıl
bir âbd olman gerektiğini bir bir anlattım. İsimlerim senin üzerinde tecelli etsin, Hz. İnsan olasın diye ne yapman gerektiğini sana öğrettim, bunlar için sana imkân tanıdım” buyurur. Kul, Allah’ın saydığı bu nimetler karşısında her defasında “evet, ya rabbi” der. Sonra Allah “anlat bakalım, buna karşılık sen ne yaptın” diye kuluna sorar.
Sayfa 106Kitabı okuyor
“Çocuklara bir şeyi sonuna kadar anlat, yine de ‘peki sonra,’ ‘peki neden’ diye sorarlar.”
“Çocuklar biricik cesur filozoflardır. Cesur filozoflar da mutlaka çocuktur. Tam da böyle, çocukların yaptığı gibi, her zaman ‘bundan sonra ne olacak?’ sorusu sorulacaktır.”
Sayfa 182Kitabı okudu
Ümmü Umare
Radıyallahu anha
Ebu Ömer (b. Abdilberr) dedi ki: Akabe Biatma katılmıştır. İbn İshak’ın sözüne göre Uhud Savaşına da kocasıyla ve oğluyla birlikte katılmıştır. Rıdvan Biatinde bulunmuştur. Sonra Yemame’de Müseyleme ile olan savaşa katılmıştır. O gün on iki yerinden yara almış, eli kesilmiş ve oğlu Habib öldürülmüştür.
Ümm Said bt. Sad b. Er-Rabi şöyle diyordu: “Umm Umara radıyallahu anha’nın yanına girdim ve:
“Uhud günü gördüklerini bana anlat” dedim. O da şöyle anlattı:
“Sabah erken saatte yanımda su dolu bir kapla yola çıktım ve ashabının yanında bulunan Resûlullah’a gittim. Galibiyet Müslümanlardaydı. Fakat çok geçmeden mağlup duruma düştüler. Resûlullah’ın etrafındaki sahabeler ya dağılıyorlar veya şehit oluyorlardı. Etrafında çok az kimse kalmıştı. Resûlullah’a bir zarar gelmesinden endişe duydum, hemen yetiştim. Müşriklere karşı savaşmaya başladım. Kılıçla, okla müşrikleri Resûlullah’dan uzaklaştırıyordum. Bu arada yaralandım.”
Ravi diyor ki:
“Onun omzunda büyük bir yara gördüm.” Sonra İbn Kamie kıssasını zikretmiştir.
Diğer bir isnad ile Umare b. Gaziyye’den, Ümm Umare radıallahu anha’nın o gün müşriklerden bir süvariyi öldürdüğünü söylediğini rivayet etmiştir.
Başka bir rivayet yoluyla Ömer radıyallahu anh’den rivayet ediyor: Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem’in şöyle buyurduğunu işittim:
“Uhud gününde sağıma soluma her bakışımda Ümmü Umare’yi mutlaka etrafımda Savaşırken görmüşümdür.”
Güneşin insanı iyileştiren, hastanın ruhunda medfûn nekâhet hissini uyandıran, bir özlemin, bir arzunun soyut renklerini tahrik eden sessizliğini, göz kapaklarımın ardında, hayal tadında bir uykuda arıyorum şimdi. Tek elemini Allah'ın ellerine bırakma istiğnası ve dua ederken dilsiz ve dudaksız yakarma halinin tevekküle yakınlığı insana bir