Namuscular, Kemal Tahir’in cezaevinde yazdığı ve ölümünden sonra yayımlanan romanı. Namus meselesi yüzünden hapse giren insanların hikayelerini onların gözünden görüyor, onların dilinden okuyoruz. Ama ne okumak… Elbette ki anlayışla değil. Öfkeyle. İşlenen cinayetleri, kadına bakış açısını, uç noktadaki cahilliklerini, bazen anlamakta zorlanarak ama hep öfkeyle. En azından benim okuma sürecim böyleydi.
Romandaki İstanbullu karakterinin Kemal Tahir’in kendisi olduğunu okudum birkaç yerde ama ne kadar doğrudur bilmiyorum. Uzak bir ihtimal değil gerçi. Mahpusların hikayelerini çoğu zaman hayretle dinleyen, bakış açısı onlardan çok farklı olan komünist bir adam İstanbullu.
Benim için kitap ikinci yarısıyla birlikte büyük bir ivme kazandı. Özellikle son iki üç bölüm çok ama çok iyiydi. Günümüzde de süregelen, insanların inançlarını sömüren bazı durumların çok iyi eleştirisi yapılmıştı.
Son olarak, ilk defa bu kitapla karşılaştığım bir anlatım şekli oldu. Aynı olayı karakterin ağzından farklı bölümlerden tekrar tekrar okuyoruz. Sıkıcı gibi görünse de en azından bu kitap için okumayı zevkli kılan bir anlatım şekli olmuş.
