"Beni hiç tanımıyosun demi. Beni sana sorsalar ben böyle birini ne ,gördüm, ne duydum ,ne de biliyorum dersin o kadar eminim ki."
Düşünmek; bizi diğer canlılardan üstün kılan insan olmamızı sağlayan tek unsurken, ben düşünmekten vazgeçmiştim. Ne farkım kalmıştı taştan, odundan, demirden havada uçuşan zerre kadar tozdan? Haklıydı Toprak Ana, can yoldaşım ve belki de haklı olduklarını hâlâ bilemediklerim...
Doktor Gebers
“Ben de bir can değil miyim? Senin canın sana ne kadar tatlıysa benimki de kendim için o kadar değerlidir.”
Sayfa 34 - Doktor GebersKitabı okuyor
Hiçbir şeyden haberim yokken ne ara bu kadar kötü biri ilan edildim ben?
neden ben ?
Neden ben? Ne kadar kibirli ve bencilce bir soruydu. Dünyanın en muhteşem adamıyla tanışıp evlendiğinde neden ben diye sormuş muydum? O Güne dek yaşadığım güzelliklerde neden ben diye sorgulamış miydim? Başka insanların evlatları türlü hastalıklarla dünyaya gelirken çocuğum sağlıklı doğduğunda neden ben demiş miydim? Sahip olduğum iyi ve güzel ne varsa sorgulamadan kabullenmiştim o güne kadar. Şimdi felaket kapıyı çaldığında neden ben diye sorgulamaya hakkım var mıydı?
Sayfa 174Kitabı okuyor
İyi geceler.
O bana bunu yapmazdı. Ben yapıyorum ama o olsa beni bu kadar düşünmez bu iyiliği bana etmezdi diye düşünme. Bu seni sen yapar ondan farklı kılar. Ve ne olursa olsun Allah her yaptığın iyiliği güzelliği görür. Hiçbir çaba boşa gitmez...
Onu görebilmeyi ne kadar da isterdim!
Sayfa 67Kitabı okuyor
#Siyabend
Biliyorum sana giden yollar kapalı
Üstelik sen de hiçbir zaman sevmedin beni
Ne kadar yakından ve arada uçurum;
İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi
Uyandım uyandım, hep seni düşündüm
Yalnız seni, yalnız senin gözlerini
Sen Bayan Nihayet, sen ölümüm kalımım
Ben artık adam olmam bu derde düşeli/
Cemal Süreya
“İnsanın derdi ne kadar büyük olursa gülüşü o kadar sıcak olurmuş, o dert güzelleştirirmiş onun yüreğini. Öyle derler, bizim buralarda. O derdin büyüklüğü neye göre ölçülür biçilir bilmem ben.
Fakat birinin gülüşünün sıcaklığını hissettim mi, anlıyorum ki derdi çok. Güzelleşmiş derdiyle.”
➳|| Neşet Ertaş 🌻
Olacak şey mi bizi bu kadar pintice yaşatmak? Çekilir mi bu kupkuru hayat? Korkunç bir şey tutumluluğun bu kadarı. Nemize yarayacak mal mülk, tadını çıkaracak güzel çağımız geçtikten sonra? Sen de, ben de doğru dürüst giyinebilmek için her gün dükkan dükkan dolaşıp borç aradıktan sonra, ne yapalım yarınki zenginliği?
Sayfa 9Kitabı okuyor
Taş olsa çatlardı. Dağ olsa yıkılırdı. Ben öyle bir durdum ki bunun derdiyle ne kadar yaşarım bilmiyorum
Yaz dedi bana. Yaz Ayşe. "Ama insanların göreceği yerlere değil deftere yaz."
Herkes görsün istiyorum dedim. "O halde senden isteğim kendini kötülemeden, açık vermeden yaz. Dış dünyanın ne kadar tehlikeli olduğunu bilmiyorsun, öğrenmen sancılı olacak." Dedi.
Dinlemedim.
Bilir ki dinlemem, dizlerim kanamadan bilmem diz acısının ne olduğunu. Elleme dedim kendim öğreneceğim. Defterler istedim sonra ondan. Renkli olsun ki daha çok yazayım. İnekli defter buldum alır mısın dedim. Aldı. Biliyor ki ne kadar güzel bir defter olursa o kadar yazarim. Yazdım ama yetmedi. Anlatma ihtiyacı duydum. Düştüm öyle bir zorluğun içine. Dönmedi de dilim. Okuduklarımın bana öğrettiği kadar benim cümlelerim. Onlarda yetmedi anlatmama. Başka bisey de bulamadım. Dilde yetmiyormuş bir yerde anlatmaya. Sonra darbeler almam gerekti anlatma zorluğunu bırakmak için. Üst üste aldım. Dayanamıyorum, yapamayacağım dediğim yerden daha da kuvvetli kalktım. Öğrenmen çok zaman alacak, sancı çeken anne gibi düşün dedi. Alıyor. Bilmiyordum. Ben bu kadar kötülüğün barındığını bilmiyordum. Yoktu benim hafızamda, hiç olmamıştı. Öğreniyorum. Dünyanın kötü bir yer olduğunu, çabamın boş olduğunu, hepsini.