Ne fırtınalar koptu,
benim hayat dallarımdan
hiç birinde vazgeçmedim
umutlarımdan,
İçimde kıyametler kopsa da ben baharıyım yarınlarımın,
çiçek açarım her kışın ardından
Nazım Hikmet Ran
Âdemin gönlü içinde bahr-ı ummân gizlidir
Dâimâ susuz gezip ummânı bulmazsa ne güç
Sayfa 68Kitabı okuyor
Kimliğim yanımda, gözyaşlarım da
Ne adım yazılı, ne çocukluğum
Gençliğimse benden biraz ötede
Kesiksiz uyuyan taşralı bir yolcuyum.
Artık çok geç yaşamayı öğrenmek için
Azıcık bir türkü için ne kadar mutsuzluk gerekiyorsa
Bir ürperti uğruna nasıl pişmanlık duyulacaksa
Ve bir gitar havası için ne kadar hıçkırık gerekiyorsa
Ağlasın geceleri birleşen kalplerimiz
Mutlu aşk yoktur
Sayfa 74Kitabı okuyor
Hiçbir şey ebedi kalmaz elinde insanın
Ne gücü ne zayıflığı ne de yüreği
Açıverse masumca kollarını yana bir haç olur gölgesi
Bağlanayım derken mutluluğuna parçalar onu
Yaşamı olağandışı ve acılı bir bölünmedir
Mutlu aşk yoktur
Sayfa 74Kitabı okuyor
Yine de, ne Ksenophanes, ne Parmenides, ne Empedokles, ne de başka bir teolog... <hiçbiri> şiir tarafından tanrısal esine tabi olacak şekilde cezbedilmemiştir. Daha ziyade, doğa incelemesini coşkuyla kucakladıkları için, yaşamlarını dindarlığa ve tanrıları onurlandırmaya adadıkları için, iyi adamlar oldular, ama tanrı vergisi yetenekleri olan birer şair olamadılar. Nitekim geride başkalarına da örnek olabilecek gerçek şiirler bırakabilmeleri için, yukarıdan ölçü, âhenk ve ritim konusunda ilham almaları, tanrıların lütfuna ermeleri gerekirdi.
Sayfa 61Kitabı okudu
ne ben anladım okuduğumu
ne o çevirdi sayfaları
kolumdaki saat uzun bir tren
yüreğim munzur suyu
Sayfa 34
Bir zamanlar kraliçeye mekan olmuş ama şimdi mutsuzluklar kenti
Bu ne biçim bir Paris Şubatıdır bu ne biçim bir Blancs-Manteaux Paris'i
Sayfa 75Kitabı okuyor
oysa sorardı her zaman
sormadı
ne ben ona bir şey dedim
ne de o bana
birşey demedik
belki yetmiyordu dilimiz
belki sığmıyordu öfkemiz dilimize
belki ağıtlarda unutulmuştuk
Sayfa 33
İkimiz
Şimdi o var diye yaşamak öyle güzel
Çirkin olan ne varsa değişti kendiliğinden
Dokunduğu her şey bir bir aydınlanmakta
Saksıda çiçekler büyüyor güzelliğinden…
İşte burada yatıyor bir yürek her şeyiyle benziyor akan zamana
Ölen bir yürektir bu başlayan bir anın her anında
Söyleye söyleye kendi öz romansını için için
Ve suskun kaldı bekledi zamanın ne zaman kapıyı çalacağını
Sayfa 67Kitabı okuyor
ÇOK BÜYÜK ZAFERLER
Fazlası yüktür yük yetecek kadar
Lokmalar haramsa ne işe yarar
Niyetin berraksa her şeyin karar
Kırıntısını yeme veremez ayar
Çok büyük zaferler az olanladır
Rahatsız ettiyse çöpe atarsın
Mutluluk verdiyse gönle atarsın
Unutsak ne varsa inandığımız
Aşık olmakmış
İnsanları sevmekmiş
Dostlukmuş
Şiir yazmakmış
Daha bilmem ne imiş
Vazgeçsek bu eski sevdadan diyeceğim
Çok değerli bir hediye bu ne yapmamı istersin
Sen yeniden mi kurdun bu çalınmış evreni
Kapatırken gözlerini ebediyyen sonsuzluğa
Sayfa 66Kitabı okuyor
Söz Yitimi
1.
Yürüyor muyduk,
Yoksa bir doğa parçasının
Altını mı çizdiriyorlar bize?
2.
Ellerimizde küçük kağıt kutular
Yüzlerimiz asılsız.