Öümün yanı başında, ondan bir adım ötede yaşadığımız bilgisi, bizi endişelendirir ve işte bu yüzden, dünyanın kontrol edilebileceğine inanmak isteriz.
İnsan, değiştiremeyeceği karşısında, kaderine rıza göstermeyi bilmeli. ''Kaderini sev'' demişti Nietzsche, ''Kaderini sev ki o senin hayatındır.''
Sayfa 111
"Gerçeği, kutsal gerçeği gizlememeli insan. En önemlisi de açık yürekli olmalı! İçtenliğimle kendime bağlayacağım onları. İnanacaklar bana. Kuşkum yok bundan. Bakışlarında bir düşmanlık, nefret bile var şu anda, ama onlara her şeyi anlattığımda kul köle olacaklar bana. Kadehlerini doldurup, bağırarak benim sağlığıma içecekler. Subay coşarak kadehini yere çalacak. Kuşkum yok bundan. Belki "Yaşasın generalimiz!" diye bile bağırırlar... Atlı muhafızlar gibi altı okka etmeye bile kalkışsalar beni, gene sesimi çıkarmayacağım. Hoşuma gider. Gelini alnından öpeceğim, doğrusu hoş, sevimli bir yüzü var. Akim Petroviç de iyi bir insan. Pseldonimov da zamanla düzelir kuşkusuz. Biraz görgüsüz, hepsi o kadar... Gerçi genç kuşak birçok bakımdan anlayışsızdır. Ruh inceliği yoktur ama... ama ben Rusya'nın öteki Avrupa devletleri arasındaki yerini anlatacağım onlara. Köylü sorunlarımızı da açıklayacağım, böylece... böylece hepsi sevecek beni, zafere ulaşmış olarak çıkacağım buradan!"
Sayfa 47 - İğrenç Bir Olay
-Neden espri yapıyorsun? Yani, ne alemi var?
Biraz düşüneyim. Akıllıyız ya... Hah ha...
Espri, vahşi doğanın ortasında
insanoğlunun bir deşarjıdır. İnsanın birbirine
düşmanlığını gideren bir süspansiyondur.
Muhakemenin gücünü gösteriyor.
Olaylar arasındaki çelişkileri göstererek
‘’Hanım Halilova : ‘’Bey, uyuyan milleti uyandırdı, ‘’Ey Türk, kendine dön!’’ dedi. Bize Türk olduğumuzu o öğretti. O, üniversitede hem hoca hem de lider, önderdi. Boş vakti olmazdı, yanına gençler gelir onlara bir şeyler öğretirdi. O, mücadele için insan yetiştiriyordu. O zamanlar yetiştirdiği insanlar kimseler bilmezdi ama ‘’Azatlık Hareketi’’ başladığı zaman hepsi de bağımsızlık uğrunda mücadelelerini açıktan açığa yürüttüler. O, zamanında tohumlarını serpmişti.’’
İnsan farklı aidiyetlere sahip olarak gelir dünyaya ve her bir aidiyet diğer insanlara bağlanmak için bir nedendir. Zamanla aidiyetler arasında bir çatışma olur bu çatışma da insanlarda bir kimlik bunalımına dönüşür. Rastlantısal olarak kazandığımız kimlikleri kutsallaştırır bunlar için ölür ve öldürürüz. Örneğin; Kürt ve Müslüman kimliğe sahip
Benimle aynı evde, tavan arasındaki odada kalıyordu!. Sık sık beni elimde kitaplarla gördüğü için ilgisini çekmiştim!. / Öğrenmek için olağanüstü bir yeteneğimin olduğuna dair beni de inandırmayı başarmıştı!. / Sakın kimseye sinirlenme!. / İnsanları mahkum eden Tanrı değildir; bundan sadece şeytan hoşlanır!. Hadi, yolun açık olsun!. / Tek katlı
Sayfa 9
Aristofanes Söylencesi
Tarih-öncesi çağlarda, insanlar dört elli ve dört ayaklı, yuvarlak yaratıklardı; gövdeleri bir daire oluşturuyordu. Zıt yönlere bakan iki suratlı bir kafaları vardı. Bu insanlar çok arsızdılar; tanrılarınsa böyle bir küstahlığa tahammülü yoktu. O yüzden Zeus ceza olarak onları ortadan ikiye ayırıp, her iki yarıyı birbirini aramaya mahkum etti. İnsan diğer yarısını bulduğunda, "çift, aşk, arkadaşlık ve yakınlıktan sarhoş" oluyordu... Bu buluşma ve birbirinin kollarında eriyip gitme hali, bu ikiyken bir olma durumu "atalarımızdan kalma o ihtiyacın" tam ifadesidir... Bunun nedeni, insan doğasının bir zamanlar tek, bizimse bir bütün olmamızdır. Bu bütünlük arayışına aşk denir.
Sayfa 136Kitabı okudu
