gökyüzü parçasında önemli bir yer tutan şu beyaz buluta benzetiyorum
kendimi Olric: esen rüzgâra göre biçim değiştiriyorum. Hafif, beyaz ve yuvarlak bir Turgut’um ben. Pamuk gibiyim:
köşelerimi kaybediyorum yavaş yavaş.
*Birbirlerine can sıkıntısı yüzünden kötülük etmeye çalışırlar; benzemediklerinden değil.
Bizim gibi basit insanların zor
anlayacağı soyut kavramlar üzerinde tartışırlar önce, Olric.
*Hükümet Konağı eski bir bina Olric. Çünkü
kapısı ortada. Bayındırlık Müdürlüğü gibi yeni bir bina olsaydı kapısı yandan olurdu. En yeni binalardaysa kapının
nerede olduğu belli değildir Olric. Henüz kasabalara böyle
yenilikler girmiyor. İnsan ruhunu sıkan simetriden kurtulmak için yalnız, kapı yana alınıyor. Şimdilik tahsisat bu kadar. Bu yan kapılara da güvenilmez. Vatandaşa onları da kaparlar. Vatandaş hangi kapıdan mı girer Olric? İlk bakışta
zor anlarsın onu sen. Vatandaş olmadan o kapıyı bulmak
güçtür. Meydandaki banklardan birine oturdu. Sırtımızı bir
banka dayadık, yüzümüzü güneşe verdik, eshabı mesalihin
memurların karşısında ter döktüğü bir günün bu saatinde
dalga geçiyoruz. Biz de geçtik o yollardan Olric. Kefaretimizi ödedik. Şimdi düşünüyorum da... diye başlayan sözler
vardır ya: işte ondan. İnsan gerçekten anlayamıyor; anlatabiliyor ancak.
Sayfa 586Kitabı okudu
Hepsi Olric yüzünden. Olric mi? Kafamı durdurmalıyım bir süre. Basit şeylerle oyalamalıyım onu. Matematikle dinlenmeliyim. Efendim? Siz Poincaré misiniz? Hayır benekli dikdörtgenim. Kendi kendine komiklik yapma: birikimlerini tüketiyorsun. Ben bir nokta isem... odanın ortasında durdu. Şu anda odanın köşegenlerinin kesin noktasında bulunuyorum. Bütün köşelere sesleniyorum: içinizden birinde kalmış bir tutunamayan var mı? Matematik de seni kurtaramaz…
Çok konuşuyorum kendimle bugünlerde. Ne yapayım? Başkalarının sohbetinden hoşlanmaz oldum. Müşterileri de kaçırdım sonunda. Hepsi Olric yüzünden. Olric mi? Kafamı durdurmalıyım bir süre. Basit şeylerle oyalamalıyım onu. Matematikle dinlenmeliyim. Efendim? Siz Poincaré misiniz? Hayır benekli dikdörtgenim. Kendi kendine komiklik yapma: birikimlerini tüketiyorsun. Ben bir nokta isem... odanın ortasında durdu. Şu anda odanın köşegenlerinin kesin noktasında bulunuyorum. Bütün köşelere sesleniyorum: içinizden birinde kalmış bir tutunamayan var mı? Matematik de seni kurtaramaz: daireye! Ceketsiz olmaz; insanı vatandaşla karıştırırlar sonra. Aslında üçe ayrılır: halk vatandaş, bir de benim gibi olanlara başlayıp... çantasını kaptı, hızla kapıya yürüdü.
Sayfa 290Kitabı okuyor
Olric. Bu belgeyi, bu raporu yaşayacağız, anlıyor musun
Olric? Anlamak istemiyorum efendimiz. Hayır anlamalısın.
Nasıl anlamazsın Olric? Bizim dışımızda belge falan yok
Olric. Bu belge biziz Olric. Ben, Turgut Özben, elle tutulur
tek belgeyim ben. Yüzüme baktıkça okumalısınız beni. Aranızda durmadan dolaşacak elden ele gezecek canlı bir delil.
Kendimi çerçevelere sokup gazetelerde ilan edeceğim. Duvarlara yapıştıracağım Turgut Özben’i. Cumartesi günleri
öğle tatilinden sonra bayrak direklerine çekeceğim. Zarflara
koyup mektup diye göndereceğim. Beni açmaya korkacaksınız. Canım insan, sana çoktandır yazmak istiyorum. İşlerim yüzünden bir türlü fırsat bulamadım. Sen de uzun süredir yazmıyordun. Merak ediyordum. Gene dayanamadım.
Ben yazıyorum. Reklam filmlerine çıkacağım. Dikkat! Bu
bir reklam filmi değildir
Sayfa 544Kitabı okudu
Garip işler dönüyor Olric: karışık işler.
Görünüşte olağanüstü bir durum yok. Ben Nermin’i seviyorum. Nermin de beni seviyor. Bu durum gün gibi aydınlık; karanlıkta kalan yalnız o “şey”. Sessizce duruyor orada,
olaylara karışmadan. Nermin, diyorsun; peki, diyor. Peki,
bildiğin gibi yap. Bana dokunma da. Aslında kötü bir
“şey”: duygusuz, acımasız. Benim dışımda hiçbir varlık
onu ilgilendirmiyor. Onu seviyorum, diyorsun: boyun eğiyor. Ya da öyleymiş gibi yapıyor. Sevemiyorum, diyorsun:
aynı katılık. Birden ürperdi. Sevmiyorum... bunu söylemeye hakkım yok. Bunu söyleyemem. İşleri karıştırmış olurum. Söküp atmalıyım bu duyguyu içimden. Doğru da değil. Anlatamadığım bir “şey” yüzünden kimseyi suçlaya-
mam. İçimdeki düzenle ilgiliydi huzursuzluğum. Dışımdaki düzenle bir ilgisi yok. Nermin’e dış düzen mi diyorsun?
Susun!
Ne yapayım? Başkalarının sohbetinden hoşlanmaz oldum. Müşterileri de kaçırdım sonunda.
Hepsi Olric yüzünden. Olric mi? Kafamı durdurmalıyım bir
süre
Çok konuşuyorum kendimle bugünlerde. Ne yapayım? Başkalarının sohbetinden hoşlanmaz oldum. Müşterileri de kaçırdım sonunda.
Hepsi Olric yüzünden. Olric mi? Kafamı durdurmalıyım bir süre. Basit şeylerle oyalamalıyım onu. Matematikle dinlenmeliyim. Efendim? Siz Poincaré misiniz? Hayır benekli dikdörtgenim. Kendi kendine komiklik yapma: birikimlerini tüketiyorsun. Ben bir noktaysam... odanın ortasında durdu.
Şu anda odanın köşegenlerinin kesim noktasında bulunuyorum. Bütün köşelere sesleniyorum: içinizden birinde kalmış bir tutunamayan var mı?
Sayfa 290Kitabı okudu
Tutunamayanlar'a İlham Olan Aylak Adam
Pdf okuduğum için bittiğini anlayamadım, sayfaları çevirmeye kalktım. Bitmişlik hissi yok, postmodern romanlarda böyledir. Bilinç akışı, iç monolog, geriye dönüş teknikleri var aynı zamanda mektup, günlük gibi parçaların yer alması postmodernin niteliklerinden biri.
Oğuz Atay 
Tutunamayanlar 'ı bu romanda geçen bir pasajdan esinlenerek yazmış:
Bana iyi haber getirin; ölümden, yenilgilerden bahsetmeyin. Nöbetçiler! Bu adamı dışarı çıkarın; çürümüş et kokuyor.
Sıcak yüzünden, efendimiz. Çok uzun yoldan gelmiş.
Elbiseleri tozlu: havayı dolduruyor, nefes alamıyorum. Pencereleri açın, duvarları yıkın: efendimiz nefes alamıyorlar. Bir elleriyle şemsiyelerini tutmaya çalışırlarken, öteki
