Ölüm menekşelerle birlikte dokunmuş. Ölüm ve yeniden ölüm.
" kendi yaşamımla pek ilgilendiğim yok, bu da beni duyarsızlaştırıyor, hoşnutluğumu, sevgimi söküp atalı yıllar oldu, dalgaların dövdüğü kayalar gibiyim, deniz gri, gök siyah, bulutlar geçiyor ve geride eserler kalıyor. köklerimi acının olduğu kadar zevkin de reddi içine salıyorum, sevgim ermişçe bir ilgisizliğe varıyor, artık bu ilgisizlikle kaynaşmışım, bütün yaşamım bir ölüm okulu, aslında pek bir meziyetim yok ve çocukluğumdan beri kendimi asla rahat hissetmedim, kalıcı rahatsızlıkların eline düşmüşüm ve ancak deva buldukça varlığımı sürdürüyorum. "
Brenda'nın işaret ettiği tarafa baktığımda onu gördüm. Theodore Finch, elleri ceplerinde, zamandan bol bir şeyi yokmuş gibi bir tavırla cipine yaslanmış, beni bekliyordu. O an aklıma Virginia Woolf'un Dalgalar kitabındaki bir bölüm geldi: "Siyah saçlarıyla ve solgun teniyle geliyor yanıma hüzünlü ve romantik. Ben şenim, hercaiyim, coşkunum çünkü o hüzün, o romantizm. O burada."
Sayfa 97Kitabı okudu
Kuşlar gibi
“Senin hırçın dalgaların vardı, akıp giden. Ben özgür yalnızlığımın durağı oldum hep, söylemek isteyipte söyleyemediklerim yüzünden.”
Sayfa 11Kitabı okudu
"Karakter ,mon cher, asla aynı kalmaz. Ya kuvvetlenir ya da zayıflar. Bir insanın ne olduğu ancak sınanırsa anlaşılır, bu ayaklarınızın üstünde durmayı başardığınız ya da düştüğünüz andır. "
