“Ben Semerkand,
Pamuğu kağıda,
Kağıdı medeniyete dönüştüren kent”
dizeleri Semerkant’ın tarihsel kimliğini açıklamak için yetiyor.
Kitap, birbirinin devamı 4 bölümden oluşuyor. İlk iki bölüm Ömer Hayyam, Hasan Sabbah ve Nizamülmülk döneminde, bu üç önemli ismin birbiriyle tanışması ve ülkenin kaderinde nasıl rol oynadıklarını anlatıyor. İlk iki bölümü okurken kitabı elimden hiç bırakmak istemedim, sürükleyiciydi.
Üçüncü ve dördüncü bölümlerde ise doğunun bir uyanış ve modernleşme sürecine girmiş olduğu, İran’daki direnişe ve yenilikçilerin vermiş oldukları uğraşlara dikkat çekmiş.
Yazarın tarihimizden olumsuz anlamda bahsetmesini eleştirebilirim. O konuya da şöyle açıklık getirirsek; Amin Maalouf, Ankara Fransız Kültür Merkezi’ndeki bir söyleşisinde “Osmanlıları barbar gibi göstermişsiniz!” diyen bir okuyucuya “Onlar kazanan taraf, bir de benim desteğime ihtiyaçları yok” cevabı vermiş.
İyi okumalar...
