evrene ait olduğumu ve onun neresine ait olduğumu görebiliyordum. ne kadar önemli olduğumu, ne kadar önemsiz ve küçük olduğumu görebiliyordum. bu yüzden beni mütevazı yaptığı gibi önemli hissettirdi.
İlk günlerin "ne yapabilirim" telaşı ve endişesi, yardım etme isteği ile deprem bölgesindeki insanların yaralarını sarmak için hepimiz seferber olduk. Bu telaşlı hal yerini bir yas tutma sürecine bırakmış olsa da yardımlar hala çok önemli. Hatta biliyoruz ki, bu konudaki devamlılık ilerleyen haftalarda, aylarda daha da değerli olacak.
Hayatımın en önemli tanığı benim!
Sayfa 242 - Kronik Kitap Yayınları, 1. Baskı, Ocak 2021.Kitabı okudu
