Kuşkusuz haklısın arkadaşım; eğer insanlar imgelemleriyle geçmişteki kederin anılarını çağrıştırmak uğruna bu denli çaba gösterecekler yerde, kayıtsız bir şimdiye katlansalardı, çektikleri acı daha az olurdu.
....fazla bilinçli olmak bir hastalıktır.
İyi bir insan olmak çok da hoş olmayabilir küçük 6655321. İyi bir insan olmak korkunç olabilir. Bunu sana söylerken, kulağa ne kadar çelişkili geldiğini biliyorum. Bu mesele yüzünden gecelerce gözüme uyku girmeyeceğini biliyorum. Tanrı ne ister? Tanrı iyilik mi ister yoksa iyi olma seçeneğini mi? Kötülüğü seçen bir insan, kendisine iyilik dayatılmış bir insandan bazı açılardan daha üstün olabilir mi?
Okur Takip Önerileri
İyilik içten gelir 6655321. İyilik seçilen bir şeydir. İnsan seçemediğinde insanlıktan çıkar.
Zayıf çayız bizler, yeni demlendik,
Ama karıştırınca güçleniriz.
Melek yemeği yemeyiz,
Uzundur sınanma süremiz.
Ama kötülüğün sebebini bulmaya çalışarak tırnaklarını kemirmeleri, kahkahadan kırılmama sebep oluyor kardeşlerim. İyiliğin sebebini aradıkları yok, öyleyse niye tersini merak ediyorlar ki?
Ve bir defa daha o saatlerin cehennemini yaşamak zorunda kalsaydım, ve beni neyin beklediğini önceden bilseydim de, yapmış olduklarımın hepsini yine yapardım, sevgilim, bir defa daha, binlerce defa yapardım.
Ve insanların arasında yalnız olmaktan daha korkunç bir şey yoktur.
Sadece yalnızlık çeken çocuklar tutkularını bütünüyle, dağılmaksızın koruyabilirler, ötekiler, duygularını başkalarıyla beraberlik atmosferinde gevezeliklerle harcarlar, yakınlıklarla köreltirler, aşk hakkında çok şey okumuşlardır, duymuşlardır ve aşkın ortak bir kader olduğunu bilirler. Onunla bir oyuncakmışçasına oynarlar, tıpkı ilk sigaralarını içen erkek çocukları gibi, onunla böbürlenirler.
Mutlu olup olmadığını kimse bilmiyordu, belki kendi bile bilmiyordu
Ama bu tuhaf sokaklar yalnızca geceleri yaşarlar, gündüzleri boz rengi soğuk maskeler takınırlar ve bu maskelerinin altından onları yalnızca bilenler tanır.
çünkü onu ne çok sevdiğimi bilmiyordum...
Birbirinizden korkuyorsunuz, asıl mesele bu. Biri sizin için kötü bir şey söyleyecek diye hepinizin ödü kopuyor.
Gece burada tek başına bir adam düşün, işte ya kitap okuyor ya da bir şeyler düşünüp öylece oturuyor. Bazen düşüncelerini birine söylemek ister doğru mu yanlış mı diye ama kimsesi yoktur işte. Bir şey görünce bile onu gördüğünden tam emin olamaz gösterecek kimsesi olmadığından. Yanındakine dönüp "Gördün mü sende?" diye soramaz ki. Bilemez ne gördüğünü. Soracak kimsesi yoktur ki.
George sana saçma sapan şeyler söyleyebilir, bunların hiç ama hiç önemi yoktur. Önemli olan konuşmaktır. Biriyle birlikte olmak. Önemli olan budur işte.
İnsanın yüreğinin iyi olması için akla ihtiyacı yoktur.
Biz onlara benzemeyiz! Peki neden? Çünkü... Çünkü sen varsın benim yanımda ve ben varım senin yanında, bu yüzden işte...
Fakat herkes bilir ki hayat, yaşanmak zahmetine değmeyen bir şeydir.
Asıl önemli olan bir kaçma imkânı, değişmez ve şaşmaz bir gidişatın dışına atlayış, umudun bütün şanslarını taşıyan delice bir koşuştu. Tabii umut, koşup giderken bir sokağın köşesinde, daha kurşun havadayken vurulup ölmekti.
Gülümsedim, ama hayalim yine aynı ciddi ve kederli ifadeyi korudu.
Bilirim, gece gündüz gibi değildir. Her şey başkadır, geceki olanlar gündüz anlaşılmaz, çünkü artık yok olmuşlardır. Sonra, yalnız insanlar için gece korkunç bir zamandır bir kere yalnızlık başladı mı.
Çok gerilerde kalmıştı savaş. Belki de savaş falan yoktu artık. Burada savaş falan yoktu. Benim için bitmişti artık, bunu anlıyordum. Ama gerçekten bittiğini sanmıyordum.
"Hiçbir şey düşündüğüm yok. Evet, düşünme diye bir şey kalmadı artık bende."