Duyduğum en güzel aşk hikayesi
Bu zamana kadar duyduğum en güzel aşk hikâyesi Samsun'daki bir Çerkes köyünde geçiyor. Bana bunu anlatan arkadaşım o köydendi.
Çerkeslerin, bir kısmı hayli katı olan gelenekleri varmış. Buna göre mesela Çerkeslerde akraba evliliği yasakmış. Hoş karşılanmazmış. Üstelik öyle çok yakın akraba olunması bile şart değilmiş. Arkadaşımın ‘geçen yıl
Küçük şeylerle mutlu olmayı öğrettiler bize.
Ne her gördüğümüzü istedik,
Ne de her istediğimiz oldu.
Ama öyle bunalımlara girip çıkmadık.
Ertesi gün unuturduk.
Bir giydiğini bir daha giymemek,
Önüne konan yemeği beğenmemek,
Ne haddimize?
Bunları sorgulayacak kadar zengin değildik.
Hani bir kıyafetin miras gibi büyükten küçüğe kaldığı o günlerden bahsediyorum.
İşte o yüzden her anne iyi bir terzi ve
Her baba da yenilerini alamadığı için buruk olurdu.
Ama modayı yine de yakından takip ederdik.
Mesela; ipten kemerlemiz, çoraptan eldivenlerimiz vardı.
Her bahar papatya toplamak ve
Çimlerde yuvarlanmak gibi.
Sıradan eğlenceler de edinmiştik kendimize.
Üstelik pantolonumuzda beliren çimen lekesi için,
Annemizden yiyeceğimiz azara bile aldırış etmeden.
Ama yine de iyi çocuklardık biz.
Ağlayan küçüğümüzü susturmasını da,
Pazardan gelen büyüklerimizin yüklerini taşımasını da,
Beraber gülüp, beraber ağlamasını da iyi bilirdik.
İstediğimiz bir şeyin olması için sabretmeyi de o yokluk günlerinde öğrendik.
İşte bu yüzden EKMEK VE EMEK BİZİM İÇİN NİMETTİR.
Kaybetmemek için sıkı sıkı sarılırız, ekmeğimize de sevdiklerimize de.
Küçük şeylerle mutlu olmayı öğrettiler bize.
Ne her gördüğümüzü isterdik
ne de her istediğimiz olurdu.
Ama öyle bunalımlara girip çıkmazdık.
Ertesi gün unuturduk.
Bir giydiğini bir daha giymemek,
önüne konan yemeği beğenmemek ne haddimize. Bunları sorgulayacak kadar zengin değildik. Hani bir kıyafetin miras gibi büyükten küçük kardeşe kaldığı o günlerden bahsediyorum. Sökülenin atılmayıp dikildiği, yıprananların yamalarla saklandığı günler.
İşte bu yüzden, her anne iyi bir terzi
ve her baba da yenilerini alamadığı için biraz buruk olurdu. Ama modayı yine de yakından takip ederdik biz. Mesela; ipten kemerlerimiz, çoraplardan eldivenlerimiz vardı. Her bahar papatya toplamak ve çimlerde yuvarlanmak gibi sıradan eğlenceler de edinmiştik kendimize. Üstelik pantolonumuzda beliren çimen lekesi için annemizden yiyeceğimiz azara bile hiç aldırış etmeden. Ama yine de iyi çocuklardık biz. Ağlayan küçüğümüzü susturmasını da, pazardan gelen büyüklerimizin yüklerini taşımasını da, beraber gülüp beraber ağlamasını da iyi bilirdik. İstediğimiz bir şeyin olması için sabretmeyi de o yokluk günlerinde öğrendik. İşte bu yüzden, ekmek ve emek bizim için nimettendir. Kaybetmemek için sıkı sarılırız; ekmeğimize de, sevdiklerimize de…
Biraz hatıra işte..
Gelin sizlerle hepimizin o çok sevdiği muhabbet varya eskilerden bir hasbihal açıp konuşalım ,tahayyül edelim.Hani o çok meşhur olan cümle var ya kendimize ara ara söyleyip durduğumuz ;“hey gidi günler hey”dediğimiz.Mesela biraz kendi çocukluğumdan bir kaç hatıra dökeyim size ,biraz tatlı biraz da o yaramaz hallerimi.Çok küçük olduğum yaşlarımda
NEDEN insan helalini, yanındaki eşini, kendi seçmiş olduğu hayat arkadaşını, yarım bırakır eksik bırakır ki ilk başlarda kalp ritmini hızlandırırken şimdi neden durması için elinden geleni yapıyor. Yazık değil mi? hayallerini mahvediyorlar veya neden ona bakmayı bırakır da yabancı gibi davranır elin karısına kızına gelince dört dörtlük insan
Küçük şeyler....
"Küçük şeylerle mutlu olmayı öğrettiler bize.
Ne her gördüğümüzü isterdik,
Ne de her istediğimiz olurdu.
Ama öyle bunalımlara girip çıkmazdık.
Ertesi gün unuturduk.
Bir giydiğini bir daha giymemek,
Önüne konan yemeği beğenmemek ne haddimize.
Bunları sorgulayacak kadar zengin değildik.
Hani bir kıyafetin miras gibi büyükten küçük kardeşe kaldığı o günlerden bahsediyorum.
Sökülenin atılmayıp dikildiği,
Yıprananların yamalarla saklandığı günler.
İşte bu yüzden her anne iyi bir terzi ve her baba da yenilerini alamadığı için biraz buruk olurdu.
Ama modayı yine de yakından takip ederdik biz.
Mesela; ipten kemerlerimiz, çoraplardan eldivenlerimiz vardı.
Her bahar papatya toplamak ve çimlerde yuvarlanmak gibi
sıradan eğlenceler de edinmiştik kendimize.
Üstelik pantolonumuzda beliren çimen lekesi için
annemizden yiyeceğimiz azara bile hiç aldırış etmeden.
Ama yine de iyi çocuklardık biz.
Ağlayan küçüğümüzü susturmasını da, pazardan gelen büyüklerimizin yüklerini taşımasını da, beraber gülüp, beraber ağlamasını da iyi bilirdik.
İstediğimiz bir şeyin olması için sabretmeyi de o yokluk günlerinde öğrendik.
İşte bu yüzden ekmek ve emek bizin için nimettendir.
Kaybetmemek için sıkı sarılırız, ekmeğimize de sevdiklerimize de."
Bir kızın düşünceleri ~~
Biraz eski anılarımdan bahsetmek istiyorum...
Mesela çocukluğumdan ;
Çocukluğuma dair hatırladığım en net şeylerden biri , çok afacan bir kızdım.Ne bileyim uslu bir çocuktum aslında...Annemi hiç üzmezdim.Babam ben küçükken Adana'da çalışıyormuş...Biz anneannemgilde kalırdık.
Ben hatırlıyorum.Baleye yazılmıştım , çok severek de yapıyordum.Özel bir ana okuluna yazılmıştım.Ve sürekli etkinlikler olurdu , tiyatro , sinema vs. Anneannemgil göndermezlerdi . Yani hepsine gitmemi istemezlerdi.Ama babam her istediğimi yapardı.Bende hep ''Babam olsa gönderirdi.''derdim.Onlarda kıyamaz yollarlardı.Aslında her istediği olan bir çocuk değildim.Her istediğim yapılmazdı.
Dedim ya babam hep yapardı diye aslında pek de öyle değil..
Nasıl mı ? Şöyle.
Ben bir şey istediğim zaman o istediğimin olması için önce o şeyi hak etmem gerektiğini öğrettiler bana daha küçükken. Yani babam bana hep derdi ki ''Eğer istiyorsan önce ona ihtiyacın olmalı , eğer ihtiyacının farkındaysan da önce onu hak etmelisin Selma ''Derdi. Ve ben hep hak etmeye çalıştım.
Ne bileyim hiç pahalı isteklerim olmadı.Hiç gizlim saklım olmadı. Küçücük şeylerde bile mutlu olmasını bilirdim.
Annem hep şımarık olduğumu söylerdi. Aslında şımarık değil de ne bileyim şey gibi kendimin özel olduğunu hep hissetmek istedim.
Yani ben , beni , ben olduğum için sevsinler istedim.
Diğerlerinden üstün olmak göze batmak değil de...
Ya da altta kalıp ezilmek de değilde.
Ben bu olmak istedim ya, Papatya olmak istedim.
Selma olmak istedim.
Annemin zillisi,
Babamın kızı ,
Kardeşimin ablası...
bu yani hiç olmadığım biri olmak istemedim.
Ben sadece bu şekilde kabul görmek istedim...
~Papatya...
04.05.21