Benîşinem ü ser be pîş-i pâyet / Ber hîzem ü cân konum fedâyet
Oturup ayağına başımı koyayım / Kalkınca da sana canımı feda edeyim
Sayfa 55
"Tohum çürüdüyse Allahtandır" dedi.
Sayfa 144
Bu memlekete, bu cennet yurda can feda... ilerliyecek. Ah Atatürk ölmeseydi... Talihsiz millet. Efendim, biz pirinç ekmeği icat etmeden önce şu topraklar çöldü, i bataklıktı... Aaah Atatürk ölmeseydi. Köylü çırılçıplaktı. Bir lokma ekmeğe muhtaç. Şimdi ya? Şimdi ırgat olarak çalışıyor, bir. Başak topluyor, iki. Biz Çukurova'ya çeltik icat etmeden bunların kursağına bir tek pirinç tanesi girmemişti. Şimdi hangi eve girsen, bir kocaman pirinç çuvalıyla karşılaşırsın. Çeltik ihya etti bu memleketi. Buralar cibinlik mibinlik görmemişti.
Sayfa 24
Bundan sonra ne ben sizi tanırım
Ne de siz beni öpün olur olmaz
Varsa yoksa her tarafımız sadrazam, his tarafımız pis cennet
Hayır, sadece aklıma güvendiğimden bu sefalet
Yoksa, elbette çoktan beridir çirkinim
Çirkin olduğumuzdan sevişebildik yıllarca
Bedenimi kıyasıya eskiten hikâye
Bedenimi yeni baştan diken o esrar
Sayfa 52Kitabı okudu
Hırsız
Kırık, belalı, yılgın, belki de birazcık mutlu bir ses: "Benim," dedi. "Beni tanımadın mı?" Sonra da çabucak ekledi:
"Borcumu ödedim." Son sözcükler birer zafer türküsü gibi
çıktı ağzından. Koşarak bir anda karanlığa karıştı.
Sabahleyin onu köprünün altında Güvercini maviye, hem
de masmaviye boyar gördüm. Teknenin ucunda ak Güvercin
öyle şanlı duruyordu. Beni görünce şöyle içten, ışık gibi candan güldü.
"Merhaba," dedim.
"Merhaba," dedi. Bıçkın, kurnaz, yenmiş, sevinçliydi.
Merhaba! Merhaba bre Çakır!
Hırsız
İşte bunu yazamam. İşte buna dilim varmaz. Kahrolurum. Çakırın bir hırsızlıktan dolayı tutuklandığını gazeteler
yazdı. Tam da Nusret Beye geldiği gece, belki Nusret Beyin
evinden çıkar çıkmaz tutuklanmıştı. Mahpushaneye gittim.
Çıkmadı. Ona biraz para, sigara bıraktım. Bir daha da aramadım, arayamazdım.
Birkaç gece karanlıkta bizim evin köşesinden, ben gelirken birisinin kaçtığını gördüm. Bir anlam veremedim, aldırmadım. Ya da polis sandım. Bana gözükmek istemeyen.
Sonra bir gece karşıma birden dikiliverdi: "Kim o?" dedim.
"Sen kimsin?"
Hırsız
"Hiçbir şey demem. Bir daha kimse gırtlağını sıkmayacak."
Nusret Bey bir kurtuluş ohu çekti:
"Sıkmayacak," dedi.
Ben inanmıyorum. Nusret Beye de, kendime de. Çakır
kimsenin boğazını sıkmaz. Çakır ekmek yediği sofraya bıçak
sokmaz.
Çok karanlık vardı. Seni Nusret Bey arıyor, dediler. Gittim, önünde bir mor binlik duruyordu.
"Biraz önce Çakır geldi," dedi. "Konuşmadı, merhaba demedi. Başı yerdeydi. Eli kanıyordu. Kulağı da kanıyordu,
yırtılmıştı. Dizlerine kadar çamura batmıştı. Zayıflamış bitmişti
de ... Şu binliği uzattı ağır ağır ... Uzatır uzatmaz da arkasını
döndü, yürüdü gitti. Ta avludan, sağ ol Nusret Bey bana iyilik
ettin, dediğini duydum. Ne dersin?
Hırsız
"Mümkünü yok, Nusret Bey," dedim. "Senin yüzüne
utancından bakamadığından evini barkını koydu da gitti. Borcunu ödeyebilseydi gider miydi sanıyorsun?" dedim.
"Gitmezdi," dedi Nusret Bey.
Sonra kayığı da, Çakırı da unuttu Nusret Bey. Ondan söz
açarken gözlerinin içi gülüyordu Nusret Beyin: "Sayesinde bir
balık yedik Çakırın, bir balık yedik. .. Bir balık. Kayık ona anasının sütü gibi helal olsun," diyordu.
Hırsız
Bir süre sonra da Çakır ortadan silindi gitti. Evine vardım
kimsecikler yoktu. Ne karısı, ne çocukları ... Kapıda kocaman
bir asma kilit asılıydı.
Nusret Bey:
"Gece, yağmur yağarken, çok karanlıkta, iki kere bir adam
gırtlağıma sarıldı, boğuştuk. Az daha beni boğuyordu, ikisinde de ayağı kaydı, sonra da kaçtı. Elleri Çakırın ellerine benziyordu," dedi
Hırsız
Neden sonra kayığın gene eski yerine çekildiğini fark ettim. Ne olmuştu acaba? Çakırın benimle karşılaşmak istemediğini de fark ettim işte bu sıralar. Ben denize gelsem o ne yapıp ediyor, bir yandan bana gözükıneden kayıveriyordu. Üstü
başı da gene dökülmeye başlamıştı. Nusret Beye de uğramıyormuş. Son geldiğinde: "Sana borcumu ödeyernedim Nusret
Bey, aaah! Bu olacak iş mi? Balık çıkmadı, attığım taş, dediğim
kuşu vurmadı. Kusura kalma Nusret Bey," demiş, başı yerde
çekmiş gitmiş