Gözyaşları var bu dizelerin. Eşlik ediyor insan, ister istemez. Sımsıkı sarılıyor, sarılıyor da geçmiyor hüzün. "Çiçekli Şiirler Yazmak İstiyorum Bayım!" diyor Madak, diyor ama ne kadar sulansa da gözyaşlarıyla belli ki açmıyor çiçekler. Bakınca Z raporuna, anlaşılıyor, plastik çiçekler ile ziyaretine geliyor hayat. "Hayatı seviyorum yine de. İstersen iki kalp çizer altını da imzalarım.' diyor Cevşenü'l Kebir şiirinde. İşte o "yine de" ne kadar çok acı barındırıyor. Ve en çok "anne":
-Artık bütün üzgün oluşlarımın adı, diyor.
Ve insan gözyaşları olan bu dizelere eşlik ediyor, sımsıkı sarılmak istiyor, işte bu kitap gözyaşları içerisinde tüm boğulmaları göze alırcasına okunmalı.
Son söz; şairden; "Bu kitapta yer alan şahıs ve mekânların gerçekle alakaları tamdır. Kahramanları hep yanlış ata oynayanlardır. Kediler, muhabbet kuşları, gözyaşları... hepsi sahiden vardır ve bir dönem yaşamışlardır. Şiirden hazzetmeyenler, Grapon Kağıtları'nı yılbaşı ve diğer ehemmiyetli günlerde evi süslemek için kullanabilirler ya da bir ruh çağırma seansında, inatçı ruhlara seslenen uyduruk şarkılar olarak mırıldanabilirler."
