Brezilyalı yazarın dram türünde yazılmış olan çocukluk çağı romanı. Beş yaşında bir çocuk olan Zeze’nin anlatımıyla okuyoruz ve onunla birlikte beş yaşımıza dönüp yine onunla birlikte sanki dünyanın yükünü yükleniyoruz omuzlarımıza.. Yanılmıyorsam ilk olarak 9-10 yaşlarındayken okumuştum bu kitabı. Aklımda ise yalnızca ‘Zeze’ ismi, bir tanecik şeker portakalının varlığı ve hüzünlü bir öykü olduğu kalmış. 30’lu yaşlarımda tekrar okuduğumda ise bunun bir çocuk kitabı olamayacağını anladım, en azından benim için.. Zeze’nin hayallerini, umutlarını,yalnızlığını, gördüğü şiddeti, ve yaşadığı tarifi zor kaybı minicik bedenine sığdırmaya çalışmasına,bazen de elinde olmadan kendisinin dışına taşırmasına tanıklık ediyoruz. Söylemezsem olmaz, okurken hüngür hüngür ağladım ben de , evet.
Portuga.. Sen yalnızca Zeze’de değil bu kitabı okuyan herkesin yüreğinde derin bir yara açtın..
‘-Biliyor musun, insanları öldürüyorum Portuga..
-Bunu nasıl yapıyorsun Zeze?
-Onları unutarak…’
Acılarımız 40 gün sonra geçmeyecek ama alışacağız, eninde sonunda alışacağız.. İşte Vasconcelos’un bize bu kitapla birlikte hatırlattığı en önemli savunma mekanizmalarımız; unutmak ve alışmak..
Sevgiler…
José Mauro de Vasconcelos 
Şeker Portakalı
