Çocukluk
Ah, on beş sene önceki çocukluk ve şimdiki ben… Tatsız, sevinçsiz, sevgisiz, aşksız ve heyecansız, her şeysiz, boş bir hiçten daha boş geçen yorgunluk dolu soğuk hayat… Şimdi karmakarışık amaçlarla, hırslarla, gerçekte değersiz olan ulaşılması uzak arzularla; kısacası, sersemliğin bir özeti olan nedensiz ve dayanılmaz kararsızlıklarla yaralanan ruhum, kalbim ve iç dünyam… Şimdi sanki henüz bu gece görülmüş bir rüya gibi, daha on beş saniye önce görülmüş bir rüya gibi verdiği mutluluk unutulamayan ve aslında gürültülü ve hüsran verici bir rüya olan bu fani hayat içinde kötü olmayan tek şey çocukluk ve anıları…
Şimdi düşünüyorum da hayatta bu zavallı ve şefkatsiz geçmişten oluşan, garip bir boşluktan başka bir şey olmayan bu hayal içinde ne vurdumduymazlık, ne gizli bir hız var!..
yolumu menzilimi kaybettim Hikmet abi. aklım ruhum kalbim karmakarışık. sıkıştım kaldım.
Ben henüz kendimi tanımıyorum. Kendimi o kadar çok kurcaladım ki ruhum şimdi, birçok anatomi masasında görülenler gibi, bölük pörçük ve parça parça, cansız, tüm sinirleri açıkta ve karmakarışık. Kendimi tanımıyorum. Kendi sesimi tanımıyorum. Konuştuğum zaman sözcükler gerçekten benden mi yoksa arkama saklanmış kötü huylu bir suflörden mi çıkıyor bilmiyorum.
Ah, on beş sene önceki çocukluk ve şimdiki
ben… Tatsız, sevinçsiz, sevgisiz, aşksız ve
heyecansız, her şeysiz, boş bir hiçten daha boş
geçen yorgunluk dolu soğuk hayat… Şimdi
karmakarışık amaçlarla, hırslarla, gerçekte
değersiz olan ulaşılması uzak arzularla; kısacası,
sersemliğin bir özeti olan nedensiz ve
dayanılmaz kararsızlıklarla yaralanan ruhum,
kalbim ve iç dünyam…
Ömer Seyfettin 
Kaşağı
Bir zamanlar, -çünkü bana haftalar değil de seneler geçmiş gibi geliyor sanki- herkes gibi ben de bir insandım. Benim için de her günün, her saatin, her dakikanın bir anlamı ve tadı vardı. Genç ve zengin ruhum hayallerle doluydu. Yaşamın sert ve ince kumaşını, karmakarışık desenlerle işleyen ruhum, bunları sürekli akan bir şerit gibi gözümün önüne sıralamaktan zevk alırdı.
Sayfa 21
