Zekilik dünyayı, saflık ise ruhu fetheder.
Param var, her şeyi satın alabilecek kadar var ve canım sıkılıyor. Büyük bir şehrin zevk ve sefabati bana şımarık ve bön çocukların eğlencelerini hatırlatıyor. Bunu tatsız buluyorum. Kaligula veya Kafur gibi insanlar belki eğlenebilirlerdi, ben yapamıyorum. Para kafi değil, iktidar ve saflık lazım. Kimbilir belki de onlar da sıkılıyorlardı. İnsanları öldürtmek, platonik katillerin hayal ettikleri o şehveti vermez. Sadizm bile nihayet gık dedirtir. O can sıkıntısının çocuğudur ve babasını öldüremez. Tiberyüs ile Gilles de Rais'yi malızun yüzlü insanlar olarak hayal ediyorum, sonraları evvelden daha mahzun.
Günah kendi doğana karşı yaptığın her şeydir. Kendi varlığına karşı hissettiğin, inandığın ya da söylediğin her şey günahtır. Herhangi bir şey için kendini yargıladığında veya suçladığında kendine karşı olmuş olursun. Günahsız olmak bunun tam zıddıdır. Saflık, arılık (impeccable) kendine düşmanca davranmamaktır. Günahsız olmak demek davranışlarının sorumluluğunu üstlenmek ama kendini yargılamamak ve suçlamamak anlamına gelir.
Her insanın içinde iyi bir yer vardır, bozulmamış bir saflık, her şeye rağmen bir parça masumiyet. Bilmiyorum, belki yine aptalca bir iyimserliğe kapılmıştım.
Çok Sinirliyim
Ya bu salak, dangalak Henry, Dorian’ı öyle bir manipüle ediyor ki… yani Dorian’da mal zaten böyle kullanılmayı bekliyormuşçasına bir salaklık, bir saflık! Kız orda Dorian için kendini öldürmüş-ki bu ne için olursa olsun korkunç bir şey!- bu mal Dorian ondan daha mal olan Henry’nin müthiş yönlendirmeleri sonucu “acaba bir daha böyle muhteşem bir şey yaşar mıyım?” İnşallah bu sefer kendini öldüren taraf sen olursun Dorian. Bide hala “kırışır mıyım?” diye dert ediyor. Umarım çene derin yerleri süpürünceye kadar sarkar. İğrenç bir şeye dönüşürsün!