Ne bir kimseyi göresim var
Ne konuşasim kimseyle
Hayır, insanları sevmiyorum efendimiz...
Bu kısım... Çok düşündürmüştü beni.
İnsan sevmeyen biri şiir yazar mı
Şiir sevgi den doğmaz mı demiştim kendimce
Soru işaretleri oluştu kafamda . Kapadım kitabı. Bir gece tekrar açmak istedim . Rastgele gelen sayfada şöyle yazıyordu.
" Onlar şiir ,şiir diye koşup kapıştılar
Bence şiir değillerdi bile, benim bir şiirim hiç olmamıştı."
Kendimce şiire sevgi diyorsam Saçları uçlarından kırılmaya başlayan şair
Bizim hiç sevgimiz olmamıştı...
...Kadınlar, ki yoklukları farkedilir olsa olsa. Kadınlar,
bir yazma, bir renk, bir devinim... Karıncalar kadar
olağan... Payları karıncalar kadar hayatta.
ve bu dünya yılan yuvasına benziyor
ve bu dünya
öyle insanların ayak sesleriyle doludur ki
seni öpüyorken
kafalarında seni asacakları urganı örüyorlar.
selam ey masum gece!