Hayatın Anlamı
2.kısım
Anlam sorunu
Hayatın anlamı nedir?" sorusu neredeyse her sözcüğü so- runsal olan ender sorulardan biridir. Bu, son sözcük için de ge- çerlidir, çünkü dünya genelinde dini inancı olan sayısız insan için hayatın anlamı bir "ne?" değil, "kim?" sorusudur. Kendini işine adamış bir Nazi, Adolf Hitler'in
Arthur Schopenhauer,Hayatın Anlamı'nda der ki:"Doğrusu herkes,her zaman belli bir taşa,kaygı,endişe,ıstırap ya da sıkıntı terkibine ihtiyaç duyar,tıpkı bir geminin sağa sola yalpalanmadan dosdoğru yol alabilmesi için bir denge ağırlığına ihtiyaç duyması gibi..."
Goethe der ki:
Halk ve hizmetçi ve ermiş kişi,
Her zaman teslim ederler ki,
Yeryüzü çocuklarının en yüce mutluluğu
Sadece insanın kendi kişiliği.
Sayfa 6Kitabı okuyor
Zenobia ile Decius arasında ki bir sahnede, Decius şöyle der:
"Tanrım, demek seviyorsun beni?
Binlerce zaferi feda edeceğim bunun için.
Döneceğim..."
Sayfa 67Kitabı okudu
bir insanın olabileceği ya da başarabileceği en iyi ve en büyük şeyin kaynağı insanın kendisidir. bu ne kadar böyle ise bir insan hazlarının kaynaklarını ne kadar kendisinde buluyorsa o kadar daha fazla mutlu olacaktır. dolayısıyla büyük bir hakikatle aristoteles "mutlu olmak kendi kendine yeter olmak demektir." der. çünkü mutluluğun diğer bütün kaynakları doğaları bakımından güvenilmez, kuşkulu, sallantılı, kısa ömürlü ve şansın elinde oyuncaktırlar; ve hatta en uygun koşullar altında bile kolaylıkla tükenebilirler; o kadar ki bu kaçınılmazdır, çünkü her zaman insanın erişim alanı içinde değillerdir. ve yaşlılıkta mutluluğun sözü edilen bu kaynakları kaçınılmaz olarak kurur:—aşk bizi o zaman terk eder ve nükte, seyahat arzusu, atlardan hoşlanma, toplumsal münasebetlere eğilim, dostlar ve akrabalar da ölümle, elimizden alınır. o vakit bir insan her zamankinden daha fazla, kendisinde sahip olduğu şeye bağımlı hale gelir; çünkü ona en uzun bağlı kalacak, onu terk etmeyecek olan budur ve hayatın herhangi bir döneminde mutluğun tek hakiki ve uzun ömürlü kaynağıdır.
Sayfa 41
Arzu
Burada meselenin ortaya konan karakteri gereği, nihayet ulaşılan haz ve zevkin ardından her âşık çarpıcı bir hayal kırıklığı yaşayacaktır ve öylesine özlemle arzu edilmiş olan şeyin, başka her cinsel tatminde olduğundan öteye bir iş yapmadığını, dolayısıyla da kendisini öyle fazla bir yere götürmemiş olduğunu görüp şaşıracaktır. Çünkü o arzunun, onun öteki bütün arzuları ile olan ilişkisi, türün birey ile olan ilişkisi gibi, yani bir sonsuzun sonlu ile olan ilişkisi gibidir. Buna karşılık tatmin ise sadece türün işine yarar; bu nedenle de türün iradesinden gücünü alan ve kendisinin olmayan bir amaca fedakârca hizmet eden bireyin bilincine girmez. Demek ki bu yüzden her âşık, büyük işin nihayet üstesinden geldikten sonra aldatılmış olduğu duygusuna kapılır: Çünkü bireyin, türün aldatılmış tutsağı olmasına yol açan vehim, sanı artık kaybolup gitmiştir. Bu bağlamda Platon çok yerinde bir ifadeyle: Voluptas omnium maxime vaniloqua (Varlığa duyulan haz/zevk gibi boş boş övün) der.
Sayfa 33Kitabı okudu
“Çok uzun bir yaşamı arzulamak, yine de bir yürekliliktir. Çünkü bir İspanyol atasözü der ki: “Çok yaşayan, çok da kötü şey yaşar.”
Sayfa 221
Platon der ki,
Hiçbir şey şehvet kadar yanıltıcı değildir.
Arthur Schopenhauer, Hayatın Anlamı'nda der ki: "Doğrusu herkes, her zaman belli bir tasa, kaygı, endişe, ıstırap ya da sıkıntı terkibine ihtiyaç duyar, tıpkı bir geminin sağa sola yalpalamadan dosdoğru yol alabilmesi için bir denge ağırlığına ihtiyaç duyması gibi..."
Sayfa 27Kitabı okudu
Aristoteles der ki:
"Çünkü doğaya güvenilir, paraya değil"
...ve ağır basan üstünlüklerin görülmesi, değersizliğin sessiz öfkesini doğurur; bu yüzden Goethe der ki:
Düşmanlarından ne yakınırsın?
Senin olduğun gibi oluşunu
Sessizce, sonsuz bir suçlama olarak gören
Dostların gibi mi olsalardı?
Aristoteles der ki bütün dahi insanlar melankoliktir.
Sayfa 50Kitabı okudu
