Bugün babamın mezarına gidince gitmeye yakın ona söz verdim. Bir gün yüksek lisansımı tamamlayıp, doktoramı da yapıp seni gururlandıracağım. Evleneceğim adamla gelip mutluluğumu seninle paylaşacağım. Ve bir gün oğlum olursa senin adını vereceğime dair söz veriyorum. Tıpkı sen annenin adını bana verip de acını unuttuğun gibi. Bu söz için yaşayacağım. Ne zaman dibe çökersem bu sözü aklıma getirip yeniden ayağa kalkacağım.
19.01()()
Vurgun yedim gidince
Yüreğime çizdim resmini
Sana doyamadan ,sana dayanamadan
Ben böyle bitsin istemezdim BABAM.
Her şey Yaradandan.
Bir gül dalıydım,can evimden koparıldım.
Evimizin direği,yüreğimizin güneşiydin.
Göçüp gittin bu diyardan.
Gözümün nuru Babacığım.
Şimdi bayramlarda kimin elini öperim.
Kime BABA derim,
Kim ağladığımda saçımı okşayacak.
Senin gibi içten " kızım benim " diyecek.
Bu kızın seni ölene kadar
Yüreğinde YAŞATACAK.
Sen her zaman demezmiydin;
" İnsanlar yüreklerde yaşadığı sürece varolurlar"
İşte sende öyle varolacaksın.
Sen dönemesende,ben yanına bir gün gelicem.
Bekle beni BABAM.....
Gelince sen geliyordun ama gidince dünya kopuyordu yüreğimden.
"İSİMSİZ KADINLAR 2."
NOT: lütfen kopyalamayınız telif hakkı içerir!
Size yıllar önce tanıdığım ama hikâyesini henüz yeni öğrendiğim bir kadından bahsedeceğim. Bu kadınla bir mezarlıkta tanışmıştım. Ağlıyordu. Bir yakınını kaybetmişti sanırım. Yanına gittim ve baş sağlığı diledim. Yüzüme baktı, gülümsedi. Çok ama çok güzel gözleri vardı. İnsan gözlerine bakınca
Sen gidince;
-yüreğimde söndü şehrin bütün ışıkları-
