Beckett, deneme tarzında yazdığı bu eserde soyut resim üzerine ifadelerini paylaşsa da bu ifadeler, edebi alanda postmodern edebiyata uyarlanabilmektedir.
İyi bir tablonun iyi niyetli seyirci üzerinde yarattığı tuhaf, konuşmaktan uzaklaştırıcı, adeta bir dilsizin karşısında onu dinlemeye zorlanma etkisi ile iyi bir postmodern yapıtın karşısına geçen eğitilmemiş bir okuru ,onu anlamaya çalışmak zorunda bırakmak paraleldir.
Üzerinde düşünülmemiş hiçbir eserin varoluşsal açıdan zihin evrenlerimizde var olamayacağını, tek bir gerçek okurun dahi üzerinde düşündüğü eserin ise varoluşunu tamamlayacağını vurgulamaktadır.
Soyut sanat konusunda söyledikleri postmodernizmin edebiyata yansımasıdır. Biçimlere, gerçekçiliğe, geleneklere saplanıp kalanların yenilikçiliğe nasıl düşmanca saldırdıklarını ortaya koymaktadır. Statükocu edebiyat eleştirmenlerinin dışında kimseye söz hakkı tanınmaması eleştirilmektedir.
Resim yapmak İle özgün bir postmodern eser ortaya koymanın benzerliklerini, fırça izi ile metinlerarasılığı, çizgilerin simgeleri ile sözcüklerin sembolik seçimini, her tonun binlercesi arasından seçimi ile metafor yaratıcılığı, örtük anlam yağmurunu göz önüne sermektedir.
Resim de edebiyat da insanlığı anlatmak için bahanelerdir Beckett'e göre. Aslolan insanlığın durumudur ki o da iç açıcı sayılmaz. İnsan ki yaşamın koşulları İle bedellerinin ayrımına kolay kolay varamayandır çünkü.
Okunması zorlayıcı ve bir o kadar da irdelemeye yöneltici bir deneme.
