Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.24
Duymak yerine dinlemeyi öğrenmek.
Müzik dinlemeyi hep sevmişimdir. Hayat şartları ve çeşitli sebeplerle bu hobiyi her zaman yoğun ve güçlü, aşırı tatmin edici bir deneyim olarak yaşamak için uğraşmadım. Ama bazen bir şeyin tadına bir kere varınca bir daha geriye gitmek istemezsiniz. Daha kaliteli, gerçekçi, ruhun ince ayarlarıyla oynayan noktalara varana dek o hissi yaşamak
Bu kitap yaklaşık 3 4 yıldır kitaplığımdaydı okurum diye birkaç kitapla beraber sinav haftasına yakın bir zamanda almıştım bir türlü sıra gelmemişti bu kitaba. Ne zaman okumak istesem hep bir engel çıktı ya da ben okumak istemedim belki de fazla popüler olmasındandı.Sürekli storylerde gördükçe kitabın bu fazla popülerliği beni başka kitaplara
Hepimizin engelleri var. Sizinki nedir?
Melody... Kitabı okurken ne kadar çok sarılmak istedim, onunla konuşmak, dinlemek istedim anlatamam. Her çocuk, her birey özeldir. Bireysel farklılıklar bizi özel kılan şeylerdir. Engel bedenlerimizde veya zihinlerimizde değil, engel bizim bedenlerimiz arasında. 'Normal' olan kim, ne demek bu 'normal' ? Kime göre? Neye göre 'normal'iz? Bizim öncelikle ilişkilerimizde araya koyduğumuz engelleri yani ön yargılarımızı kaldırmamız, onlardan arınmamız gerek. Başka türlü ne anlaşabilir ne de anlaşılabiliriz.
Kitap bana düşüncelerim bağlamında çok şey kattı. Kendime kızdım. Neden hiç bu yönle bakmamışım dedim. Daha sonra topluma kızdım. Neden göz yumuyoruz bu ayrıcalıklara, ayrımcılıklara diye. Okurken zaman zaman duygulandım, bazen kızdım bazen de düşündüm.
Çok etkileyici ve farkındalık kazandırıcı bir kitaptı. Kesinlikle her bireyin okuyup bakış açısı kazanması gereken bir kitap.
Engeller bedende değil zihinlerimizin içinde.
Esenlikler diliyorum herkese. Kitabımızı diğer kitaplardan ayıran eksiklik değil fazlalıkları var. Yazardan bahsetmek istiyorum kısaca: Rukiye Türeyen üç aylıkken geçirdiği bir havale (menenjit) yüzünden beden sağlığını kaybediyor yüzde doksan dokuz olarak hayatına devam ediyor, şu anda ise kırk yaşında. 2014 yılında kendi imkanları ve azmiyle
Bu incelemeye, ölüme dair hislerimi döktüm
İntihar eden bir adamın hayatını anlatan bir eser.
Ben ölüme ayrı, intihara ayrı üzülüyorum. İntihar eden birini duyunca çok kötü oluyorum. Bir şeylere karar verirken yanlarında olamamak, o sıkıntılı durumunu kimseye anlatmadan gitmelerini kabullenmek çok zor. Onların ardından sadece bir kağıda yazdıkları yazılar kalıyor. Tüm sıkıntısını tek bir
Çocuklukta ebeyveynler tarafından uğratılan her türlü istismarın ( Dayak, cinsel, sevgi, iletişim ve bağlanma ihtiyacının karşılanmaması vs.) var oluşu ve bunlara maruz kalan çocukların yetişkin olduklarında, çocuklukta maruz kaldıkları istismardan dolayı ebeveynlerine karşı geliştirdikleri gerçek olumsuz duyguların bastırılması sonucunda bedenlerinde hastalıkların ortaya çıktığını araştırmalarının bunu desteklediğini söyleyen Alice Miller var karşımızda. Gerçek ve güçlü duygularımızın inkar etmenin bedenlerimiz üzerindeki etkilerinin büyük olduğunu ve toplum, din, ahlak bizden bu duyguları inkar etmemizi ister, sonucunda bedenlerimizde hastalıklar ortaya çıkar. Sevgi ile büyüyen çocuklar çocuklarına sevgi verir. Çocuklukta istismara uğrayan kişiler arasında kitaplarını okuduğumuz ünlü yazarların da ( Dostoyevski, Anton Çehov, Kafka, Nietzsche, Schiller, Virgina Wolf) aralarında olduğuna değinir ve onların çocukluklarında uğradıkları istismarlar, erken yaşta ölüm, hastalıklarla geçen hayat bu istismarın sonucudur. Tüm bunlara rağmen ebeveynlere sadık kalıp onlara saygı gösterip ilişkilerin iyi olması gerektiğine inandıkları ahlak ve dinin istediği gibi içten hissettikleri gerçek olumsuz duyguları ebeveynlerine karşı ifade edemedikleri için hayatlarının acı ve hastalıklarla geçtiğini. İfade edebilmiş olsalardı yaşadıkları hastalıkları, yaşamamış olacaklarını ifade eden, insana farkındalık kazandıran bir eser
Niçe Ağladığında kitabını az önce bitirdim, aktif olarak 4 gün okudum. Benim için çok sürükleyici, macera ve heyecan dolu bir kitaptı. Lisede Böyle Buyurdu Zerdüşt ile tanışıp felsefesini ve nihilizm fikrini kendime yakın bulduğum Niçe'yi böyle bir kitapta okuyup tekrar tanışmak geçmişteki 'rana'ya seslenmek gibiydi. Sanırım kitap bitene kadar onunla aynı fikirlerdeydim ancak şimdi, Niçe'nin de bir insan olduğunu körü körüne fikirlerine tutulmamak-öyle olduğum için değil- gerektiğini düşünüyorum. O zamanlar kadınlar hakkında bu kadar kesin yargılarda bulunmasını kabullenebiliyordum, şimdi yaşadığımız olaylar, her gün haberlerde izlediklerimiz, 3.sayfa haberlerini düşündüğümde tam tersi bir düşüncedeyim. Ne kadın ne erkek herhangi bir düşmanlığı kabul etmiyorum, etmeyeceğim.
Yalom; Josef Breuer ve Nietzsche arasında kurduğu hasta-doktor olarak başlayan ilişkinin dostluk ile sonlanması, aradaki bağlantılar çok etkileyiciydi. Uzun ve titiz bir çalışmanın eseri olduğu ortada. Daha önce Günübirlik Hayatlar kitabını okuduğumda da beni etkilemişti, başarılı bir yazar.
Okurken 1882'de olmadığımız için bazı adımları tahmin ettiğim oldu, ayrıca kitabın aynı adla bir filmi de var. Kitapla çok bağlantısı olmasa da severek izlenebilecek bir film. Göz atmakta fayda var.
Her insanın ilk darbeyi doğduğu evde aldığı ve kendini iyileştirmek için bir ömür çaba harcaması değişmez bir hayat serüveni bu. Niçe'nin, Freud'un, Mathilde ve daha nice karakterin hayatlarına gözlediğimiz küçük bir serüvenin daha sonuna geldik. Kendi serüvenlerimizde 'neysek o ol'maya devam!
288 syf.
10/10 puan verdi
Günlük tutan insanlar monotonluğun dışına çıkabilenlerdir bence. Acıları, mutlulukları, kederleri, ölümleri ölümsüzleştirip ilerleyen zamanlarda tekrar okumak. Kimisi yaşadıklarını unutmak için bin türlü yol denerken, kimisi de mürekkebin ölümsüzlüğüyle kazır sayfalara. Unutmamak için. Unuttuğunda hatırlamak için.
Mavi Saçlı Kız... Kurgu, esinlenilmiş bir eser vb değil. Tamamen küçük bir kızın hayatından alınmış kesitler. Üstelik kendi kalemiyle. Küçücük yaşta başlayıp 'ömrünün' yettiği kadar yazan bir çocuk. Daha kitabı okumadıysan bile az çok ne anlattığı konusunda bilgin vardır. Zaten beni de en çok bu etkilemişti. Ne olduğunu bilerek okumuştum kitabı. Bilinene sayfa sayfa gitmek içimi acıtmıştı.
Kötü anlamda bir eleştiri değil bu; kitabı okuyanlar anlayacaktır ne demek istediğimi. Bu şekilde binlerce ve hatta tüm dünya geneline bakarsak milyonlarca hayat var. Biz Burçak sayesinde onlardan bir tanesine tanık olduk. Ve bunu mürekkep ve kağıdın gücüyle sağladı. Her gün olmasa da zaman zaman günlük yazmayı alışkanlık haline getirmeli insan.
Toparlamak gerekirse, melek gibi bir kızın gerçek yaşam öyküsünü kendi kaleminden okuyoruz. Hayatın kısalığından, incir çekirdeğini doldurmayan şeylere surat asmanın gereksizliğinden, sevenlerimize vermediğimiz değerden kısaca hayatın içinden yüzümüze inen bir tokat gibiydi benim için bu kitap.
Sevdiklerinize, sevenlerinize, eşinize, dostunuza sımsıkı sarılın ve nefes aldığı her an için şükredin. Kendiniz için yine şükredersiniz.
İnceleme değildir......
Klişe bir söz var hayat kisa diye... Evet zaman geçiyor.. bir İnstagram sayfasını yenileme hızında .. hızlï zaman sabırsız yürekler doğurdu. Emeksiz işçilerdik sevgilerimizde , aşklarımïzda
Öyle ki sabredeni de fedekarlik yapanı da kovduk... Hiç boyun egmedik hep boyun egilmesini bekledik.. sezen aksunun dediği gibi arada bir kuyruğu indireceksin.. ama yapmadık.. ve birbirimizle tehdit ettik ..kendimizi.. şimdi oturmuş ahmed arifin Leyla Erbil e karşı yasadigi büyük sevginin mektuplarını bir solukta okuyoruz.. her kalbin içinde bir Ahmed arif'in sevgisinin atması dileğimle hayat kisa hemde çok kısa.. sevgiyle kalın..
Irvin Yalom’un terapiye gelen hastalarından derlediği bu kitap on farklı hikayeden oluşuyor. Hikayelerin temelinde varoluşsal meseleler yatıyor. Anlamlı bir yaşam nasıl sürülür? Yaşlılıkla, ölüm kaygısıyla nasıl başa çıkılır? Bir yakının kaybından sonraki acıyla nasıl başa çıkılır?
“Neden’i olan, Nasıl’a katlanır”, demiş Nietzsche. Demek ki yaşamı devam ettirebilmek için bir neden’e, bir anlam’a ihtiyaç var. .
“Hayat geçici. Her zaman, herkes için. Ölümü bedenlerimizde taşıyoruz. Ama bunu hissetmek, belli bir ismi olan bir ölümü hissetmek çok daha farklı bir durum.”
Bence insanın hayatında oluşacak en büyük travma bir yakınının ölmesidir. Çünkü ölüm bir boşluk yaratır. Bir sonun olduğunu hatırlatır. Ölümün yer açtığı acı kişiye özeldir. Hiç bir acıyla, hiç bir duyguyla ifade edilemez. İşte o ‘anlam arayışı’ burada devreye girer. “Ölümün farkında olmak yaşamımıza anlam vermek için değerlendirilmelidir.”
Madem ki hepimiz öleceğiz öyleyse anlamlı bir hayat sürelim. Yaşanan her olaydan kendimize dersler çıkartalım. Bu tarzda kitaplar okuyarak yolumuza ışık tutalım. İçimize dönelim. Kendimizle konuşalım. Travmalarımızla yüzleşelim. Yaşam derslerimizi alıp yolun ‘son’ bulduğu yere kadar devam edelim. .
“Her şeyi unutmuş olacağın günler kapıda, her şeyin seni unutacağı günler yakın.”
