Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.13
sevda
sevda
@seyreltilmisdeli
132 okur puanı
Temmuz 2018 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
intihar gibi karanlık bir durumdan söz ederken o ruh haline bu kadar uzak olabilmek, karakteri yüzeysel bir çizgi film karakterinin ötesine çıkaramamak inanılmaz amatör gözüküyor kitap boyunca. galiba çoksatan olmak için derinlikten olabildiğince uzaklaşmak gerekiyor. bir yandan anlıyorum neden bu kadar çok insanın okuduğunu ama ben kendime dair en ufak bir ortaklık kuramadım karakterle. intihar ruh halindeki insanların ne hissettiğine bu kadar iyimser bir yerden bakıyor olmasını da çok sorunlu buluyorum yazarın. iyi niyetle yazılmış belli insanları pozitif bir yere çekmeye çalışıyor ama bunu o kadar beceriksiz bir biçimde yapıyor ki insanların yaşadıklarını hiç anlamıyor hatta onlarla dalga geçiyor gibi bir his uyandırıyor, aşırı bunaldım okurken. bir de kişisel gelişim kitabı yazmak istiyorsa yazsaydı keşke cidden bunu romanımsı bir ürüne dönüştürmeye gerek var mıydı bilmiyorum. iyi bir fikirden yola çıkılmış çok farklı noktalara götürebilecek bir kitapken hayata, pişmanlıklara, insanların kendini gerçekleştirmesine dair büyük büyük laflar etmeye çalışan bir şeyin ötesine geçememiş bana kalırsa.
inceleme yazmayalı uzun zaman oldu. nereden başlanır bu kitaba dair ne denir tam olarak bilmiyorum. gerçekten görünmez iplerle bağlıysak birbirimize bu bağı yaratan kayıplara ve acılara dair yaşadığımız o ortaklık olabilir ancak. ben pek öykü insanı sayılmam ama bu kitap da düz bir öykü kitabından çok daha fazlası zaten. öyküler birbirinden bağımsız gibi gözükse de o ortak hisler, acılar hissediliyor hepsinde. yazar gerçekten de bir kazada abisini kaybetmiş kitabı da ona adamış zaten. o yoğun bakımda yaşadıkları, cenaze evine dair gözlemleri, birini kaybetmeye dair kendine acımadan, acılarını malzemeye dönüştürme kaygısı olmadan o boşluğun nasıl hissettirdiğini o öfkesini apaçık bir biçimde anlatıp inanılmaz gerçekçi şeyler yazmış, etkilenmemek mümkün değil. dili de benim okuduğum hiçbir şeye benzemiyor, konuşma diline çok yakın bazen, çoğu zaman da zihninin akışı filtresiz bir biçimde kağıda işlenmiş gibi hissettiriyor. çok güçlü biriymiş gibi de hissettirdi yazar bana çok sevdim bu hissi de. pek bağ kuramadığım öyküler de oldu ama ölüme dair, onun kıyısından köşesinden geçtiği her şey çok gerçek ve çok etkileyici. kramp, rüya, kamyon en sevdiğim öyküler oldu. okuyun, okutun.
Birçok ebeveynin faydalanabileceği, hayatında pratik edebilirse çok da etkili olabilecek öneriler var kitapta. Ebeveynler için rezilyant çocuklar yetiştirmek hususunda rehber olabilecek bir kitap. Terimler kullanılmaktan kaçınılmış, kullanılsa bile bunlar gayet detaylı bir şekilde tüm okura hitap edebilecek biçimde açıklanmış. "Rezilyans nedir, nasıl gelişir? Rezilyansı neler etkiler? Ebeveyn rezilyant çocuklar yetiştirmek için nasıl davranmalı? Çocuklar yaşadıkları travmalardan nasıl daha az yara alarak kurtulabilir?" gibi birçok sorunun cevabına ulaşacaksınız bu kitabı bitirdiğinizde. Tabii bitirmeyi başarabilirseniz. :)
Uzun zamandır bir kitabı okurken bu kadar sıkıldığımı hatırlamıyorum. Konu çok ilgimi çekmesine rağmen, yeni bir şeyler bulamadım ben kitapta. O arayışta kayboldum. Muhtemelen ebeveynler için yazıldığından, herkese hitap etmesi amaçlandığından çok sade, yavan, basit bir dil kullanılmış. Kitabın içindekiler bölümüne bakınca insan çok kapsamlı bir kitap okuyacağı yanılgısına düşüyor. Ama kitap kendini sürekli tekrar ediyor, örnekler bile o kadar birbirine yakın ki başka şeyler okumak istedim bir yerden sonra. Söylediklerinin altını dolduruyor, zaten alanında yetkin insanlar tarafından yazılmış ama basitleştirmek için çok çaba harcanmış hissi verdi bana bu kitap. Ve bitirmek inanılmaz yorucu bir hal aldı.
Bu arada kötü bir kitap olduğunu düşünmüyorum kesinlikle, sadece ben içerik anlamında daha kapsamlı bir şeyler okuyacağımı düşünerek aldığım için minik bir hayal kırıklığı yaşadım.
Okuyacak olanlara keyifli okumalar.
Okur Takip Önerileri
Birazcık abartılmış bir kitap olduğu kanaatindeyim. Bir roman yazma iddiasıyla yola çıkılıyorsa bu kadar yavan, dümdüz cümleler görmek beni kitaptan birazcık soğutuyor. Kolay okunan bir kitap çünkü edebiyata dair içinde neredeyse hiçbir şey yok. Onun dışında karakterler ve Nalan'ın öyküsü ilgi çekiciydi. Keşke Nalan'ın yaşadığı o yoğun duyguları gerçekten yansıtabilecek birkaç cümle olsaydı kitapta ve tam anlamıyla anlayabilseydik karakteri.
Yazar okuyucuyla sohbet ediyormuş gibi yazmış ki bu kitapla bağ kurmama az da olsa yardımcı oldu. Edebi bir zevk almayı beklemediğinizde güzel, çerezlik bir kitap. Keyifli okumalar.
İnsanın sadece bir makine olduğunu savunan yaşlı bir adam ve ona karşıt fikirler sunmaya çalışan genç bir adamın diyaloglarından oluşuyor kitap. Sizi çok fazla sorgulamaya itiyor, ara ara tatmin de ediyor ama bana kalırsa kitabın yaptırdığı sorgulamalar verilen cevaplardan daha dikkate değer yapıyor kitabı. Sık sık 'hiç böyle düşünmemiştim' dememi sağladığı için oldukça kıymetli buluyorum bu sorgulamaları. Verilen cevapların beni hiç tatmin etmediği bölümler de olmadı değil. Ama söyledikleri kendi içinde oldukça tutarlı olduğu için bu durum beni rahatsız etmedi.
İnsanın bencilliğine, sahip olduğu niteliklere ve bu niteliklerle övünmesine, özgür iradeye dair çok fazla soru sorup kafanızı allak bullak ediyor. Dili çok akıcı olmasına rağmen fikirlerin arasında kaybolmak çok olası, o yüzden biraz zamana yaymanın iyi olacağını düşünüyorum.
Kitapla ilgili rahatsız olduğum tek şey genç adamın verdiği cevaplar. Yaşlı adama karşıt bir şeyler söylüyor gibi gözükse de çoğu zaman verdiği örneklerle onu destekliyor gibi, kitapta taban tabana zıt görüşler varmış gibi dursa da verilen örnekler pek de öyle olmadığını düşündürdü bana. Uzun uzun düşündüren, kafanızı meşgul edecek olan güzel bir kitap. Keyifli okumalar.
Sema Kaygusuz'un okuduğum ilk eseri Barbarın Kahkahası. Bir motelde geçen olaylar anlatılıyor kitap boyunca. Pek de önemli değilmiş gibi gözüken bir hikaye üzerinden birçok konuya değinip oldukça eleştirel bir roman ortaya çıkarmış yazar. Bütün kötülüklere göz yumup, hiçbir şeye sesimizi çıkarmayıp sadece kendi keyfimiz bozulduğunda nasıl haykırdığımızı anlatıyor kitap. Çok fazla karakter var kitapta, hiç de yabancı olmayan karakterler içimizden, günümüz toplumundan kişiler, aslında bizler... Tam bir karaktere aşina olmaya başlıyoruz bir diğerine geçip onun hikayesini, onun fikirlerini dinliyoruz biraz da. Bu bana hikaye okuyormuşum hissini uyandırdı kitabın başlarında. Hikaye okumayı pek de sevmeyen biri olarak biraz rahatsız etti bu durum beni. Romana tamamen dahil olduktan karakterleri tamamem benimsedikten sonra ise sevdim kitabı. Yazarın üslubunu, kurguladığı hikayeyi ve karakterleri, didaktik olmak için çaba göstermeyip birçok mesaj vermesini, geçmişten günümüze sorun olmaya devam eden cinsiyet eşitsizliği, sınıf ayrımı gibi konulara değinmesini...
Birkaç eleştirim de yok değil kitapla ilgili. Hikayeden ara ara kopmama neden olan bazı durumlar vardı kitapta. Gerçekçiliğini yitirdi karakterler zaman zaman. Evet üslubu çok güzel ve doyurucu ama 'Bu karakter bu cümleyi kurmaz ki şimdi' demekten de alamadım kendimi. Bu da fazlaca içimizden olan bu karakterlerden ve hikayeden biraz uzaklaşmama neden oldu.
Okunması çok kolay bir kitap değil. Akıcı gibi gözüken ama cümlelerin içinde kaybolmanın da çok kolay olduğu bir kitap. Okunmaya değer, ben sevdim. Okuyacak olanlara keyifli okumalar.
Spoiler*
İnceleme değil daha çok nefret kustuğum bir özet de sayılabilir.
Uzun zamandır bir karakteri okurken bu kadar sinirlendiğimi hatırlamıyorum. Piraye. Görüp görebileceğim en aptal karakterlerden biri. Özgürlük, hak, adalet, eşitlik gibi kavramlar sadece dilinde. Yaşamının hiçbir yerine dahil etmemiş bu kavramları. Hayatın akışına kaptırıp
Kağıt toplayıcılığı yaparak hayatta kalmaya çalışan küçük bir kızla başlıyor hikaye. Sonra büyüyor kızımız o dışlanmış, o kimsenin kapıyı dahi açmadığı, günah keçisi ilan ettiği kızımız anne oluyor.Oğlu oluyor bir tane. İsrafil. Anlamak için konuşmak gerekmediğini anlatıyor bize, hissetmek için duymaya gerek olmadığını... O da dışlanmış bir çocuk İfrit'in oğlu çünkü. Adile'nin oğlu. Laneti herkesin üzerine çeken o kadının oğlu ne de olsa. İnsanlar kötü, ama durup dururken yapmadılar ya hiçbir şey. Şeytan işte. Her şey onun suçu. Bütün insanlığın bu kadar kötü olmasının tek suçlusu o. Yoksa hiç o kadar kötü olur mu bizim insanımız? Hiç sessiz kalır mı kendinden farklı diye, bu kadar ihtiyacı varken yardım etmemezlik yapar mı hiç? Peki ya Zehra, Marika, Yusuf? Şeytan görmemiş mi onları hiç. Ya da İsrafil duyamadığı için mı etkileyememiş şeytan onu? Belki de kötü olmak bir tercihtir. Ama olur mu öyle şey her şey şeytanın suçu. Vicdanımız rahat bizim(!)
Muhtemelen okuduğum en iyi kitaplardan biri. Çocukların çok masum olduğuna inanan biri olmadım hiç. Ama içlerindeki kötülüğü bu kadar hızlı açığa vurmaları fazlaca şaşırttı beni. Düşünsenize 12 yaşındaki bi çocuk en fazla ne yapabilir? Ya da şöyle düşünün bi insan en fazla ne yapabilir? Jack bu kadar kötü müydü adaya gelmeden önce de? Bi insanın ölümüne hiç üzülmeyecek kadar hatta neden olacak kadar mı kötüydü peki? Ya da onu şef yapanlar mıydı kötü olmasını sağlayan, onun her istediğini yapan?Başlangıçta adilce bi karar verilen ada ne ara bu hale gelmişti? O kadar çok soru var ki kafamda. O adada olsaydık eğer gerçekten Simon olabilecek miydik?Bunun pek mümkün olduğunu sanmıyorum. İçimizdeki kötülüğü yok etmenin bi yolu var mı bundan da emin değilim. Şartlar bizi Jack olmaya sürüklerse bi gün ,içimizdeki kötülük ortaya çıkmaya bu kadar hazır olursa ya! Korkunç gerçekten korkunç! Etkileyici bi kitap, fazla etkileyici. Bi serüven okumuyoruz sadece iyiliği, kötülüğü, insanlığı okuyoruz biraz da. Herkesin okuması gereken çok güzel bir kitap. Keyifli okumalar.
Bu kitabı neden bu kadar geç okudum bilmiyorum.Bir günde bitirip neden tadını doya doya çıkarmadım onu da bilmiyorum.Peki o son neydi öyle ?Bu kadar alt üst edeceğini düşünmemiştim tabi ki.Belki de ağladığım tek kitap olduğu için bu kadar önemli geliyor bana.Ve hepimiz imkansız olduğunu bilsek de hayaller kurarız, hayallerimize Lennie kadar inanabilmek ümidiyle.Keyifli okumalar.
