Canım çocuk...Korkma!
Ebabil olup uçsak Kudüs semalarına.
Zerre yer kalmaz barış yalanlarına.
Toplanıp çıksak Ebrehe'nin karşısına.
Yer sallanır ve kurtulur Mescidi Aksa!
Kudüs unutmaz çocuk, korkma!
Canım çocuk...Korkma!
Kudüs en şerefli limanındır hâlâ.
Babanın kucağına düşeceğin gibi.
Kudüs sevdası düşsün damarlarına.
Payına bir Selahattin düşsün çocuk.
Kudüs ağlarken gülme asla!
Kudüs unutmaz çocuk, korkma!
La tahzen innallahe meanâ!
Hîlal (Mah)
youtu.be/zo6ddBH7zXA?si=...
Ama dinler tarihi çalışmalarım bana insanların tinsel hayvanlar olduğunu öğretti. Gerçekten de homo sapiens'in homo religiosus olduğunu ileri sürmenin geçerliliği var. İnsanlar insan olarak tanındıkları andan itibaren tanrılara tapmaya başlıyorlar; sanat eseri yarattıkları anda dinler yaratıyorlar. Bu yalnız korkunç güçleri yatıştırmak isteğinden kaynaklanmıyor, bu ilk inançlar güzel ama aynı zamanda da korkutucu bu dünyadaki insan deneyiminin ayrılmaz bileşeni olan merak ve gizemi ifade ediyorlar. Sanat gibi din de, bedenin miras aldığı acıya karşın, yaşamda değer ve anlam bulma çabasının bir sonucu Öteki bütün insan etkinlikleri gibi din de kötüye kullanılabilir ama daima yaptığımız bir iş gibi görünüyor. Din yalnızca yönlendirici kralların ve rahiplerin başlangıçtaki laik yapısıyla dümen tutup gitmiyor, insanlık için doğal bir yapısı da var. Gerçekte şimdi geçerli olan laiklik tamamıyla yeni bir deneyim, insanlık tarihinde öncesi yok. Ama nasıl işlediğini daha da görmemiz gerekiyor. Bizim Batılı liberal hümanizmimizin bize doğal olarak gelen birşey olmadığı da doğru, şiir ve resimden zevk almamız gibi, onun da geliştirilmesi gerekiyor. Hümanizm kendi başına Tanrısız bir din ve elbette bütün dinler teistik değil. Bizim etik laik ülkümüzün kendi zihne ve yüreğe ilişkin disiplinleri var ve insan yaşamına bir zamanlar daha gelenekçi dinlerin sağladığı nihai anlama inanılması için araçlar veriyor.
Sayfa 5Kitabı okuyor
“Ah Ingebord,
Ben kor yuttum.
İçimdeki her şey yandı.
İçimde yanacak bir şeyler daha var mıdır Ingebord?
Daha fazla acı çekemem acı çekecek yerlerimi o kor yuttu.
Sen nasılsın?
Sen şimdi ‘duvarın arkasında’ nasılsın?
Bense, hâlâ duymaktayım soluğunu bir de hançer gibi sapladığın o sözcüğü.”
Yasak Saatler
Herkese Merhaba
Bugün sizlere 
Agâh Ensar Can kaleminden 
Yasak Saatler kitabının yorumu ile geldim
Nisan ayının sonuna doğru gelirken şiir kitabıyla devam edelim. 2023 yılı basımlı 68 sayfalık dolu dolu bir şiir kitabı.
︎Duygu ve düşüncelerinizi en romantik biçimde ifade etmemizi sağlayan şiirlerdir. Şiirde vazgeçilmezlerimden biri de dizelerle aynı duygu ve düşüncelerde buluşmak, o dünyaya yol almaktır.
︎Tutku, romantizm, toplumsal duyarlılık gibi konuları ele alan yazarımız, tekrarlanmayan cümleler, okudukça ayrı bir mana çıkarılan dizelerle bizleri buluşturmuş. İçerisindeki şiirler daha çok insanın iç dünyasını gösteren, yaşanmışlıkların ya da yaşamak istenilenlerin kalıntılarını okuyoruz. Edebi dil ve şiirlerde kullanılan kavramlar sevgimize ayna tutan cinsten. Her dizede bir duygusallık saklı. Şiirler kurallar bütünü ile yazılan değil, istenildiği gibi yazılmış.
Şiir severler bir şans vermeniz gerek
︎Sizlere sf.59'da yer alan ve beğendiğim şiiri alıntılamak istiyorum.
Medeniyet
Benden yaşlı savaşlar gördüm
Benle büyüyememiş akranlar
Eski kafaların geriye boyun eğdiğini
Ve lâl olduğunu da geveze dillerin
Göz yummak kör ederken bazı zihinleri
Ben karanlıkta bile gördüm kanayan gözünü medeniyetin.
Yazarımızın kalemine sağlık.
Kitap ile ilgili düşüncelerinizi yorum bırakabilirsiniz
Okumayı ihmal etmeyin
im t u b i s ʚĭɞ
Hasretin gibi çarpıyorum kapıları
Soluk soluğa atıyorum kendimi sokağa
Taşlarında izmaritlerimi ezdiğim kaldırımlar
Sicim bir yağmur altında
Bir yanıtım yoktur
Seni soran açelyalara
Aydın Öztürk
Seni düşünmek güzel şey, ümitli şey
Dünyanın en güzel sesinden
En güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey
Fakat artık ümit yetmiyor bana,
Ben artık şarkı dinlemek değil
Şarkı söylemek istiyorum... 
Nazım Hikmet Ran
ama yazgısını yaldızlı çokomel kağıtları gibi,
tırnaklarıyla düzeltemiyor insan.
Sayfa 29Kitabı okudu
Selam olsun özü ve sözü bir olanlara,
Selam olsun ok gibi dosdoğru olanlara,
Selam olsun nifaktan korunanlara.
Aşk bitti
Bir aşk nasıl biterse öyle bitti bu aşk da
Uzun bir hastalık gibi
Aralıksız dinlediğim alaturka bir fasıl gibi
Gökyüzüne bakmayı, dostlara mektup yazmayı
Çiçekleri sulamayı unutmuşluğum gibi
Bitti.
Bir aşk nasıl biterse öyle bitti bu aşk da
Yürümeyi yeniden öğrenen felçli bir çocuk gibi
Sokağa çıkmalıyım şimdi ve çoktandır
İhmal ettiğim dostlara yeni bir adres bırakmalıyım
Pencereleri açmalı, kitapları düzenlemeliyim
Belki bir yağmur yağar akşama doğru
Yarıda bıraktığım şiirleri tamamlarım
Aşk da bitti diyordu ya bir şair
Aşk bitti işte tam da öyle
Ahmet Telli
Kim yaşadığını ne kadar biliyor?
Kimsesizliğine terzi olmuyor kimse
Neye soyunursan soyun
Memleket kadar giyiniyorsun
Bir bedenin sonunu gören
Çabuk giysiler gibi
Tükene tükene kendini geçiyorsun
O zaman da biliyordun
Şimdi de biliyorsun
Aynı ölmüyor herkes
Teyel yerlerinden kumaş kendini ödüyor aslına bakacak olursan.
Kim yaşadığını ne kadar biliyor?
Ayrıca da, diye düşündüm, o dört ünlü isme bakarak, George Eliot ile Emily Brontë'nin ne gibi bir ortak yanı vardı? Charlotte Brontë, Jane Austen'ı anlamakta bütünüyle başarısız olmamış mıydı? Hiçbirinin çocuk sahibi olmaması gibi —konuyla bir ihtimal ilgili olabilecek— bir faktörün dışında birbiriyle bunlardan daha fazla bağdaşamaz olan
Jan ( Sızı )
maktulüydün doğurduğun
bütün aşkların
gözlerinden vuruluyordu gece
sığınacak gök bulamayan
göçmen kuşların kanatlarıyla
alacakaranlığında tenimin