Jameson'a rağmen....
Bir gecelik kaçamak yaptığı yabancının bir yıl sonra yeni işindeki patronu ve şirketi Ceo'su olduğu ortaya çıkan Emily'nin hikayesi.
Toksik bir adam, kavgadan kaçınmayan bir kadın, bol kavgalı, bol sevişmeli, argosu bol bir kitap okumaktan çekinmiyorsanız gayet güzel. Tam bir ofis romantizmi diyemem. Işin içine biraz da gizemin girdiği çıtır çerez bir kitap.
Ben Emily karakterini sevdim. Her ne kadar yelkenleri kolay suya indirse de düşünce bazında ve istekleri konusunda kararlı bir karakter. Fakat Jameson, gerçek anlamda sinir bozucu. Elle tutulur bir yanı yok. Üstelik egoist. Gerçek hayatta olsa tahammül etmeyi geç koşarak uzaklaşılacak bir karakter. Zaten Claudia olayı büyük bir eksi yazdı hanesine. Güçlü bir karakter olarak lanse edilen CEO, aslında sorunların karşısına korkak davranması ve Emily'ye yaptıkları ile eksilerini arttırıyor.
Neticede kitap bu gerçek hayatta böylelerinden uzak durmak gerektiğini herkes biliyordur umarım.
Tristan'ı sevdim. Molly ve Aaron'u da sevdim. Kitapta eksik hissettiren yerler de var. Naif zihniyetli okuyucuya göre değil. Bazı aşklar şiddetlidir ki, bu kitapta ki karakterlerde şiddetli aşk mağdurları.
Uçaktaki Yabancı 
T.L. Swan
“
Kadının Adı Yok”tan iki yıl sonra, yani 1989’da Aslında Aşk da Yok’u yazmış Duygu Asena. Feminist anlatıları gerçekten çok önemli buluyor, önemsiyorum. Feminizm artık bir moda ve gerçek feministleri ayırt etmek giderek zorlaşıyor, gerçi yazma ve konuşma tarzından bile kendini ele verebiliyorlar neyseki.
Konumuza dönelim. Kitap, Kadının Adı Yok’un devamı. İsimsiz kahramanımız, kaldığı yerden devam ediyor hayatına. Üstelik bu sefer Adnan isimli biri de var hayatında. Kitap biraz da Amerika’da geçiyor, sonra Türkiye’ye dönüyor. İsimsiz karakterin toplumsal cinsiyet rollerinde “evlilik” ve gene bizim topluma göre sadece evlilik ürünü olabilecek “bebek” faktörü de ekleniyor. Kadının olmanın bir diğer kutsal etmeni de “annelik.” Sanırım toplumsal cinsiyet eşitliğinin en zor kısmı, “kadının olmanın şartının anne olmaktan geçme” meselesinin çözülememesi. Margaret Atwood, “
Damızlık Kızın Öyküsü”sünde halbuki bu konuyu çok iyi işleyip duyarlı bir şekilde anlatmıştır. Ama Türkiye toplumunda hiçbir gelişmenin kayda alınmaması sinir bozucu ne yazık ki.
Duygu Asena, “annelik,” “evlilik”, “iş hayatı,” ve “ev kadınlığı” üzerinden Türkiye’nin panoramasını çizmeye çalışıyor. Kadının Adı Yok’a göre bir tık daha az beğendim, çünkü sürekli şikayet eden karakterin hiçbir çözüm üretmemesi sinir bozuyor bir süre sonra. Belki de ataerkil düzenin amacı budur; kadınların sürekli bir kafese konmaya çalışması ve sürekli şikayet eden bir insanın dinlenmek istememesi amacı güdüyordur. Öyle ise başarılı olmuş demektir, “kadının gerçekten adı yok ve aslında aşk da yok.”
Harry Potter ve Sırlar OdasıJ. K. Rowling (Robert Galbraith) · Yapı Kredi Yayınları · 200139,6bin okunma
