insan bazen kıyısı olmayan bir deniz gibi hisseder ya
her şeyi yapabilir her yere uzanabilirmişsin gibi ama aslında ulaştığın hiçbir nokta yoktur.
sonunu bilmeden düşünmeden gider durursun. bazen bu iyi bir şeymiş gibi gelir insana. oysaki yürüdüğünü sanarken bir de bakmışsın ki tepetaklak yuvarlanıyorsun ve yolda ne seni yavaşlatıcak bir tümsek ne de durduracak bir dost var.
Bilinmeyene yürümek garipti
Hayat belki de
Bilinmeyene yürümekten ibaretti
Bir sonraki
Atılıp atılamayacağı
bilinmeyen bir adımın
Götürüp götüremeyeceği
bilinmeyen bir yolun
Sonundaki bilinmeyenlerden
oluşuyordu herşey
Ve hiçbirşeyi önceden bilmek
mümkün değildi
Aslında yürütülmekti
sonunu bilmeden yürümek
Sonunu bilmeden izlediğim
bir film gibi geçiyor hayat!
Arka koltuğumda ölümün varlığını bilerek.
Ölüm! Bizi de kaldıracak mısın bir gün
Her filmin sonunu getirip
Raflarına koyduğun CD'lerin gibi.
Onsuzluk
Bugün günlerden yağmurlu bir cumaydı. İşten çıkmış otobüste kafamı cama dayayıp "çok eski şarkı" isimli müziği dinliyordum. Sözlerinde "iznin olmadan hala seviyorum seni" geçiyordu. Evet, onun izni olmadan hala onu seviyordum. Onu "kafamda dönüp duran plaklar" gibi çalıp duruyordum adeta...
Sanki bedenime tüm
Aramak...
Sevgi denen şey meğer ne kıymetliymiş
Dünya sen gittiğinden beri kafesmiş
Varlık yokluk âleminde bir seyyah
Seni bulmak için gezermiş
Ne sabahın oluşu
Ne akşamın alaca karanlığı
Ne açlık ne susuzluk
Senin yokluğuna eş değer değilmiş
Gezer dolaşır dururmuş
Şehirler, ilçeler, köyler
Her ikliminde sen varmışsın
Kâh yağan yağmur ,kâh yağan karda
Yılgın vücudu ne kadarda cılız
Uzamış saçları sakallarındaki beyazlar
Ruhunu kanatan yaralar
Yolun sonunu bilmeden gidilen yollar
Bitmek bilmeyen zor yıllar
Ekmeğe hasret simalar
Yorgun gönüllerdeki üzüntüler
Gün görmemiş zavallı insanlar
The Legend of 1900
Tüm bu şehir, sonunu göremiyorsun. Son, lütfen, lütfen bana onun sonu nerede gösterir misin.?
Beni durduran gördüklerim değildi, görmediklerimdi.
Bu koca şehirde bir sondan başka her şey vardı. Ama bir sonu yoktu.
Görmediğim şey ise, bütün her şeyin nerede son bulduğuydu. Dünyanın sonu…
Piyanoyu ele alalım. Tuşlar başlar, tuşlar biter. Bilirsin
Antik Yunanlar Delfi duvarlarına altın harflerle, bilgelerin ruhuna da saygıdeğer karakterlerle şunu yazmışlar: “Kendinizi bilin!”
Tüm canlılar arasında yalnızca insan sonunu getiren hatalar yapar. Yalnızca insan günah işler, özgür iradesinin asaletiyle doğru yoldan çıkar. İşe kendini bilmeden başlayan insan, asla hiçbir şeyi iyi bilemez.
Ve sen sonunda bir gün çıkar gelirsin diye,
Çok şeyin adı küçük yazıldı;
Silinmez anlar vardır, Karşı konmaz özlemler, Ben şimdi ne istediğimi de bilmeden artık Bağırıp duruyorum ya, şurda, Sen yaz sonunu ilan eden güzel keten, Güneşten yırtılmış caz, sen!
İş bankası yayınlarıKitabı okudu
Bazen etrafımızda olan kaos çok derin bir boşluğa sürüklüyor zamandan soyutlanmış hissediyoruz çoğu zaman ve çoğu zaman kaybolduğumuz bu Yolda neyi aradığımızı bilmeden yürüyoruz, yolumuzun üzerinde biri olsun istiyoruz yolun sonunu görsün hangi yol ne getirir bize söylesin istiyoruz . Ama herkes gibi bir yolcuyuz ve kimse yolun sonunu bilmiyor herkes kendi yolunda yürüyor.
Bazıları sürükleniyor bazılarına ise yol kendi geliyor...
Ama yol kendi gelmezdi yürümek gerekir hatta bu coğrafyanın insanı koşmalıydı ...
Bir zamanlar dört nala koşardık yedi cihana hükmeder yedi düveli dize getirirdik .o zamanalar yol belliydi çeşitlilik vardı ve esasında insandık ...
farklı insanların takvada birleştiği bir yoldu ve o zaman onlar koşarlardı yol onların Cihan onlarındı ve bir zaman sonra bu kahramanların torunları boşluğa düştü ,boşlukta bekliyorlar çıkmak için bir işaret bir yol bekliyorlar yolu bulduklarında dört nala yeniden koşacaklar....