Oldukça kısa bir öykü olan bu eser beni çok arada bıraktı diyebilirim. Kısa öykülerde genelde olaylar çok hızlı geliştiği için birçok sorunun cevapsız kaldığını hissederim. Bu öyküde de aynı şeyi yaşadım. Ana karakteri ve yaşam öyküsünü tam anlamıyla tanıyamamak ben de bir eksiklik yarattı. Kendimi kitaba tam anlamıyla veremedim diyebilirim.
Belirli bir noktada neler oluyor diyerek okumaya devam ettim ve aslında nasıl bir hüzün yaşandığını fark ettiğim anda kitap bitti. Ve aslında hikaye yarım kaldı. Kitabın konusuna baktığımda daha uzun soluklu bir hikaye olsa ve cevapsız kalan sorular da cevaplansa daha etkileyici bir son olabilirdi diye düşünüyorum.
Kitap hiç güzel değildi keşke okumasaydım diyemem. Fakat kitabın ben de özel bir yeri oldu mu? Hayır. İlk cümlemde de söylediğim gibi, çok arada kaldım. 
Galaktik Trenyolu'nda Gece Vakti
Çok eskiden beri hiç ama hiç kimsem olmadı, diğer herkesin bir kimsesi oldu, benim olmadı, hiç değilse ben olmadığını biliyordum, diğerleriyse hep benimde bir kimsem olduğunu öne sürüyorlardı durmadan, seninde bir kimsen var diyorlardı, oysa ben kesinlikle emindim birinin olmadığına, belkide bu düşünceydi egemen olan, mahveden, kimseye gereksinim duymamam yani. Ben bir insana gereksinimim olduğunu sanıyordum, bugün bile öyle sanıyorum. Gereksinimim yoktu, dolayısıyla da kimsem yoktu. Ama doğal olarak bir insana gereksinimiz vardır, yoksa kaçınılmaz biçimde benim şimdiki durumumda buluruz kendimizi: yorucu, dayanılmaz, hasta, kelimenin tam anlamıyla imkansız. Ben hep tamamen yalnız kalarak, herhangi bir insan olmadan zihinsel çalışmamı sürdürürüm sanıyordum, bunun yanılgı olduğu ortaya çıktı, ama gerçekten de birine gereksinimimiz olduğu da yanılgıydı, bu iş için bir insana gereksinimimiz var ve gereksinimimiz yok ve bazen gereksinimimiz oluyor bazen de olmuyor ve bazen oluyor bazen olmuyor aynı zamanda, bu gerçeklerin en saçması şimdi, bugün gene kafama dank etti; birine gereksinimimiz var mı yoksa gereksinimimiz yok mu hiç bilemeyiz ya da aynı zamanda birine gereksinimimiz var mı yok mu ve hiçbir zaman gerçekte neye gereksinimimiz olduğunu asla bilmediğimiz için mutsuzuzdur ve dolayısıyla istediğimiz ve bize doğru görünen anda zihinsel bir çalışmaya başlayamayız.
Sayfa 22 - evet bugün yine kafama dank ettiKitabı okudu
"Ve ben...
Hiçbir zaman tam anlamıyla izah edemeyeceğim bendeki seni;
Bu da bu dünyanın diliyle mümkün değil.
Bunu sana dilim çözüldüğünde,
Gözümdeki perde indiğinde,
Sonsuz bir hayatta uzun uzun anlatacağım..."
Ben akli dengesi yerinde bir insan olduğumu sanıyorum; insanlar da sağ olsunlar beni aklı başında birisi olarak tanıyorlar. Ama tam anlamıyla aklım başımda mı değil mi doğrusu emin değilim. Belki de deliyimdir. Ya da delilik düzeyinde olmasa da bir tür nevroza yakalanmış olabilirim. Her neyse, bendeniz bu dünya hayatını son derece sıkıcı buluyorum. Yaşamak denen şeyden dayanamayacak kadar sıkılıyorum.
Sayfa 117 - İthaki Yayınları
"Hayır sevgilim. Sen olduğun gibi güzelsin, çok değerlisin. Hep öyleydin, öyle kal... Ben seni seviyorum, oldukça fazla... Evet seni unutur gibi olduğum zamanlar oldu doğru, lakin hiçbir zaman tam anlamıyla gidemedim senden. Hep aklımdaydın ben fark etmesem bile bilinçaltım hep sendin. Zaten o yüzden değil miydi, gündüzleri unuttuğumu sanmam,
Burak Soytürk
@buraksoyturk
·08 Nisan 15:40
...
Lodovico Buonarroti, Michelangelo'nun babası, oğlundaki salt mükemmelliği hiç anlamayan son derece varlıklı bir adamdı, bu yüzden bazen onu dövüyordu. Hiçbir çocuğu, hayatını kazanmak için ellerini kullanmayacaktı. Bu yüzden Michelangelo ellerini kullanmamayı öğrendi. Yıllar sonra, şehri gezen bir prens, Michelangelo'nun atölyesine girdi ve ustayı, tek parça halinde 5,5 metrelik bir mermer parçasına bakarken buldu. O zaman prens, söylentilerin doğru olduğunu anladı. Michelangelo son dört aydır her gün buraya gelmiş, mermere bakmış ve evine dönmüştü. Bunun üzerine prens aşikar olanı sordu, "Ne yapıyorsun Michelangelo?" ve Michelangelo da prense dönüp ona baktı. Sonra fısıldadı... "Çalışıyorum..."
3 yıl sonra mermer parçası Davut Heykeli oldu...
"Kitap okumayı seviyorum, bu beni rahatlatıyor ama sadece okumak da değil, onları tam anlamıyla anlamak istiyorum, her şeyi bilmek istiyorum ben. Yazarları, o kitapları yazdıkları yerleri, yazma sebeplerini, yaşadıkları dönemleri, o dönemlerin şartlarını... Sadece raftan bir kitap almak ve kütüphanemi doldurmak istemiyorum."
"Jane Austen'in masasına dokunmak istiyorum mesela, Dante'nin Beatrice ile karşılaştığı o sokaktan geçmek istiyorum. Hemingway'in kendini öldürdüğü o silaha dokunmak istiyorum. Notre Dame Katedrali'nde 'yazgı' kelimesini arayıp parmaklarımı o duvarlarda dolaştırmak istiyorum. Bence insan sırf matematikte başarılı diye tıp okumamalı; evet, benim için çok kolay olurdu ama bende bir insanı iyileştirme güdüsü yok, yolda gördüğüm birini hastaneye götürebilirim ama onun yarasına dokunamam ya da bir başkası sırf çok iyi ezber yapıyor diye hukuk okumamalı, önemli olan vicdan sahibi olması olmalı; meslekler derslerdeki başarıya göre değil, insan ruhuna göre seçilmeli. Ailem benim ruhumda edebiyatın olduğuna inanmıyor çünkü onlar bakarken hiç şiir okumadım, onlar etrafımdayken elimde sadece test kitaplarım vardı, bu biraz da benim suçum, onlara kendimi anlatamadım."
Sayfa 64 - Nazlı Aladağ
Ben herhangi bir şeye laf olsun diye inanmak yerine, onu tam anlamıyla kavradıktan sonra inanmayı isterim.
PLUTO: Naoki Urasawa x Ozamu Tezuka, Band 001Naoki Urasawa · Egmont Manga & Anime · 200730 okunma