Hayatım boyunca' diye başlıyorum cümleye. Hayatımın boyu ne kadar bilmeden, hesapsız, öylece...
Bu zamana dek içimde ne varsa satırlarda can buldu. Bazısı imha oldu. Bazısı hâlâ aklımda. Bazısı notlarımda, defterimde...
Bazı tutsağı olduğum şeylerin peşinden sürüklenirken, nereye gittiğimi görmeden. Önünü sonunu bilmeden... Yaşayacağın hayatın en güzel anıları çok kirliyken.. Belkide çekip gitmenin iyi geleceği sandığım bir gelecekten kendime sesleniyorum:
Bilmediğin ne varsa öğrenmek için didin dur. Hayat, mücalede ile doğru orantılı. Yürümekten, koşmaktan ve en çokta düşmekten hiç yorulma. Çoğu insan konuşur durur. Bilemez kimse ne giz var yaşadıklarında. Yaşamak, mücadele etmek sana has değil. Kimseyi kırma. Kimsenin yolunda taş olma.
Gökyüzünü hep sev, bir daha yağmurdan kaçma, ağaçlara küsme. Kuşlarla konuş. Kitapları dost edinmeye devam et. Kırma, tamir et herkesi en çokta kendini. Kendine şifan olmazsa kimseye olmaz.
Kendini her şeye rağmen dinle ve anla. Kendini yıpratma hiçbir şey için. Su akar yolunu bulur. Yollar iste ya da isteme kaderle örülü... Kendine güzel bak. Bu izi, gizi olan bir yol. Ve unutma başrol sensin. Yıldızı mesela. Yüreğini dinle daima. Hatalarından ders çıkar. Affetmeyi sevmekten daha çok sev.