Tanrı'nın parası çoktur. Tanrı'nın bir sürü film ve roman fikri, şiirleri, şarkıları, resimleri, oyunculuk işleri vardır. Tanrı'nın kaynağında sevgi, arkadaşlar, evler vardır ve hepsi bize açıktır. İçteki yaratıcıyı dinleyerek doğru yola yönlendiriliriz. Bu yolda arkadaşlar, sevgililer, para ve anlamlı iş buluruz. Arzın yeterli olmadığını düşünmemizin nedeni genelde, arz kaynağının insan olduğunda ısrar etmemizdir. Akışın, bizim istediğimiz yerde değil, kendi istediği yerde belirmesine izin vermeyi öğrenmemiz gerekir.
İnsan her şeyi hırsla, durmaksızın arıyor, kalpleri ancak Allah'ın zikri tatmin edebilir.Bütün insanlar için; Tanrı fikri şart çünkü hayatı akılla izah edemiyorsunuz.
Sufiler der ki, din başlı başına iki şeyden meydana gelir. Biri fakr yani hiç kimse, hiçbir şey, egosuzluk, tevazu kavramıdır. Fakr sözcüğü bunların tümünü kasteder. Temel nokta varoluştan ayrı olmadığındır. Ego olgusunu yaratan şey kendini varoluştan ayrı düşünmektir. Ve sana, “Ben biriyim”
ve sonra “özel biriyim” diye düşündüren şey egodur.
Kendimizi yok etme fikri, buna ulaşma yollarının çokluğu, kolaylığı ve yakınlığı sevindirir ve ürkütür bizi; zira kendimiz hakkında geri dönüşsüz bir şekilde karar verdiğimiz o hareketten daha basit ve daha korkunç bir şey yoktur. Tek bir anda bütün anları ortadan kaldırırız; bunu Tanrı bile yapamazdı. Fakat palavracı iblisler olduğumuzdan sonumuzu erteleriz: Özgürlük gösterişinden, kibrimizin oyunundan nasıl vazgeçebilirdik ki?..
Descartes’a göre Tanrı fikri doğuştan gelmeydi. Bize doğarken katılmış bir fikir. “Tıpkı bir sanatçının eserine imzasını atması gibi” diye yazmıştı Descartes.”
