Benim kendimle ufak bir sorumum var. An'ı yaşayamıyorum. Misal kahvaltı yaparken aklım pişireceğim yemekte. Evi süpürürken aklım çamaşırda. Kitap okurken aklım çocuğun ödevinde. Çıkar gezer tozarım bazen ama gözüm saatte , kulağım nerde kaldın diye çalan telefonda olur. Ben an'ı yakalayamam kaçırırım hep! Bu yüzden özlemlerim ağır, sevgilerim hoyratça. Ben hep koşarım, ben hep yorulurum . Ben keyif kahvesi içerken bile market listesi hazırlarım. Ne çikolatanın tadını hissederim damağımda, ne kahvenin kokusunu duyarım...
Işte bu yüzden okumak istedim bu kitabı. Bir ögreneyim dedim an nasıl yaşanıyormuş . Sonra kitapta tokat gibi indi yüzüme.
"Insan en çok an'dadır, onu da fark etmez. Almaz kokusunu elinde ki çiçeklerin, çünkü o zihninde , eline batan dikenlere üzülür. Sarılmaz yanında duran sevdiğine, çünkü o hayal ettiği kişiyle sev*şir. Sabah uyanabildiği için teşekkür edemez , çünkü gün boyu yaşayacağını zannettiği sıkıntılara isyan ediyordur." diye başlayan bir önsözü kabul etmiyorum. Önce bir ısınma turu atsaydık! Damdan düşer gibi pat diye sille tokat noluyor yani???
O da yetmez miş gibi kitap sonunda bir şiirle ciğerden gelen bir yanık kokusuyla olayı mangala bağladık!
Velhasıl an'ı yaşamaya karar verdik! Su çok güzel gelsene :))
Ben şimdi elime batan dikeni de yaşıyorum, dinlediğim şarkıyı da... Kalanlara selam olsun...
Yaresten 'e yeniden teşekkür ederim. Kitap kesinlikle okunmaya ve üzerine konuşmaya değer. Ben de bugün üzerine konuşmayı deneyeceğim dilim döndüğünce ve zihnim yettiğince. Tabi bir taraftan ürkmüyor değilim; bu adamlar kendilerinden bahsettiğimi duyup üzerime atılabilir ve bana görülmedik işkenceler
