Biraz uzun bir alıntı ama bence buna değer.
"Amor intellectualis quo Murphy ipsum amat"
Ne yazık ki öykümüzün "Murphy'nin Usu" diye adlandıracağımız şeyi tanımlayacak yerine gelmiş bulunuyoruz. Tanrıya șükür bu aleti gerçekte olduğu biçimde ele alacak değiliz, oldukça yersiz ve gereksiz bir tutum olurdu bu. Yalnızca Murphy'nin usunu duyumsayışı ve
Sayfa 75Kitabı okuyor
…
Portuga iyice uzandı, yeleğini yastık niyetine ağacın köklerinden birinin üstüne serip konuştu:
“Şimdi biraz kestirebiliriz.”
“İyi de ben uyumak istemiyorum ki.”
“Olsun. Seni başıboş bırakacak değilim, afacansın malum.”
Elini göğsüme koyarak beni tutsak etti. Uzun süre ağacın dalları arasından geçip giden bulutları izledik. Beklediğim an
Bazen böyle avazım çıktığı kadar çığlık çığlığa ağlamak istiyorum, bazen de iyiyim ya diyip hayata tutunmaya çalışıyorum artık hiç bir şeye sabrım kalmadı. Gezmek ilgimi çekmiyor, giyinmek ilgimi çekmiyor, o kadar yorgunum ki yemek dahi yemek istemiyorum bilmiyorum bütün hislerimi gün geçtikçe kaybediyor gibiyim. Kimseye derdimi anlatamıyorum uyumak istiyorum sürekli uyumak aslında uyuyamıyorum da sadece biraz olsun insanlardan uzak kalmak istiyorum. Kafamın içinde dönen o kadar çok şey var ki artık onları bastıramıyorum. Müzik dinliyorum kafamdaki sesleri bastırmak için sesi her açtığımda her yükselttiğimde o kafamdakiler çığlık çığlığa bana geri dönüyor. Çok deniyorum iyi olmayı çok uğraşıyorum ama yapamıyorum ne istediğimi ne yapmalıyım? Kime ne hesap sormalıyım bilmiyorum çıkmazların arasında kaybolup gidiyorum kimse fark etmiyor yavaş yavaş bütün heveslerim tükeniyor ve onları geri getiremiyorum. Kısacası yok oluyorum fark edilmiyor.
Eşim Eftal Bey vefat edince. Allah rahmet eylesin. Eftal ölünce ben de ölmek için dua ettim. Ama Tanrı bu isteğime kızdı galiba. Ve bana yaşam cezası verdi sonsuza kadar. Halbuki unutulup karanlıkta kaybolmak, yok olmak ne güzel. Gözlerini kapatıp uyumak...
13
yaprak gibi titriyorum koynunda
bilmediğim müzikler çalıyor odanın birinde
şakağımda bir tabanca
gece tüfekli
12 değil vurduğun yer
13’ten başlıyor sayılar burda
14’te de bitmiyor
15 nedir kimse bilmiyor
nefes alıp veriyorsun göğsümde
ya kaçırırsak
uyumak nedir o yüzden bilmiyoruz
saçında ellerim
bildiğim bi şarkı çalıyor odanın birinde
dikilitaş da diyorlar
semt yeraltı
yerin üstünde hayat yok
kalbim atıyor gözünde
iki gözün çok geliyor
ışık yeşile kaçıyor
loş aydınlıktan güneşli
öpünce sen beni tam da şu an
dudağıma ay doğuyor
oluyor mu oluyor
hayat iki diyor
başlıyoruz
İsrafçılar, savruklar, sade meyhaneye gidenler, orada nice paralar sarf edenler değildir. Onun ne değeri var? Asıl israfçılar, değerli ömürlerini, sonsuz mutluluk sermayesi olan o hazineyi boşuna harcarlar. Bu işte bir ceza korkusu olmasa bile böyle bir cevheri taş altında parçalayarak yok etmek ne demektir? Buna acımaz mısın? Bütün deliller güneşin bir gün batacağını sana söylerken, artık bu hevâ ve hevese kapılıp da gaflet içinde uyumanın ne yeri var?
Seni uyumak için mi buraya getirdiler?
Bütün sözlerimi aydınlıkta yazdım.
Sabah uyandığımda kalemi elime aldım çünkü hepsi yalandı.
İhtiyaç vardı bitmeye mahkum olan yalanlara...
Ama artık yok...
Geceler kadar suçlanmış, yine de doğru olabilmek için, uyumak yerine vazgeçin bütün sonsuzluklardan. Eğer vazgeçemiyorsanız ,geçen zamana bakın, o sizden nasıl vazgeçiyor anlayacaksınız.
Zamanı hissedebildiğiniz gün yeniden geleceğim, elimde son isyandan kalmış eski bir tüfenk, cebimde unuttuğum son adres...
Es-Selam🤚🏼
Paraşütçü devam...
Kulübeye uzun zamandır kimsenin gelmediği etraftaki örümcek ağlarından anlaşılıyordu. Gerçi zifiri karanlık tek odalı bu yerde doğru düzgün önümü bile göremiyordum. Yine de dolunay sayesinde az da olsa içeri sızan ışık hüzmelerinden faydalanmaya çalışıyordum. Gözlerim karanlığa iyice alıştıktan sonra ağır hareketlerle eşyaları kontrol etmeye
