Glenn, Wertheimer ve anlatıcı üzerinde yoğunlaşan monolog sürüm kitap. Glenn "dahi, deha dolu" , W ise "bitik, tükenmiş adam". Kitabın sayfa sayısı sizi yanıltmasın, klasik bir Bernhard dili yine karşımıza çıkıyor. Durup, düşünüp sayfalardaki cümlelerin altını çokca çizmek isteyebilirsiniz. ( Hiçbir kitabımın altını çizmeyen ben, bolca buna yeltendim). Kitabı kısaca özetlemek gerekirse Glenn Gould, Mozaterium Üniversitesinin en yeteneklisidir ve Wertheimer onu piyano çalarken görür. Ancak W, Glenn'in seviyesine çıkamayacağını düşünüp umutsuzluğa kapılır. Sonunda da intihara sürüklenir. Kitap için uzun uzadı bir inceleme yapmak mümkün ancak bu kitabı sindirmeden mümkün değil. Kitap içi sömürse ve beyni çok zorlasa da sonunda yaşanan zevk paha biçilemez. Bu son yazdığım o anlama mı geldi acaba ? Galiba evet; yitik, boşluğa bırakılmış bir adamın anlam bulduğu kitap...