Sevgili Arsız Ölüm uzun zamandır okumak istediğim bir kitaptı. Kitabın konusu hakkında tek bildiğim köyden kente göçen bir ailenin hikayesinin anlatıldığıydı. Kitaptan beklentimle kitapta bulduğum çok farklıydı çünkü Latife Tekin meğersem büyülü gerçekçilik akımını kullanan bir yazarımızmış.
Öncelikle ilk 50 sayfa okuduktan sonra “Marquez’in Yüzyıllık Yalnızlık kitabını ne kadar da andırıyor dedim. Meğersem Amerikayı keşfetmemişim, zaten kitabı okuyan birçok kişinin ortak görüşüymüş. Şahsen Yüzyıllık Yalnızlık’ı çok sevmiş olan ben büyülü gerçekçiliği Türk Edebiyatında görünce bir şaşırmadım değil ama bu akımın kullanımını çok beğendim. Meğersem Türk kültürü ve gelenek görenekleri büyülü gerçekçilik için ne kadar uygunmuş. Cin-peri hikayeleri, bütün o batıl inanışlar… Hepsi bu akımla bütünleşince ortaya masal tadında bir roman çıkmış. Çok farklı bir o kadardı güzel bir kitaptı bence. Gerçi geleneklerimizin ne kadar “toksik” ve aile yapısının ne kadar çarpık olduğunu görünce okurken sinirlenmedim de değil tabi.
Tek bir eleştirim olacak o da yazarın anlatımı. Çok fazla “-dı” kullanmış ve kısa cümleler kurmuş yazar. Bu da ortalama uzunluktaki bir roman için yetersiz olmuş. Okurken sürekli kitap kısa bir masalmışçasına ha bitti ha bitecek edasıyla okudum.
Güzel bir romandı, bir daha Latife Tekin okur muyum bilmiyorum gerçi. Çok bana hitap eden bir okuma değildi ama Türk Edebiyatı açısından önemli ve özgün bir eser bence.
