Allah Resûlü Aleyhissalatü vesselâm şöyle buyurmuştur: "Beni Rabbim terbiye etti ve bana güzel bir edep verdi.”
"Yok." dedi kendi kendine, "kadınlar öyle varlıklar ki..." burada elini salladı, "hiçbir şey söylenemez onlara dair! Gel de yüzlerinde görünüp yiten anlamları, imaları, ışıkları anlat! Anlatamazsın! Yalnızca gözleri bile öyle uçsuz bucaksız bir ülkedir ki adım atmaya kalkanın vay haline! Hiçbir şekilde bulup çıkaramazsın onu oradan. Yalnızca yüzlerindeki ışıltıyı anlatmak bile ne zor! Nemlisi, kadife gibisi, şekerlisi.... ve Tanrı bilir daha kaç türlüsü!.. Ayrıca serti var, yumuşağı var, hatta süzgünü, mahmuru, rehavet içinde olanı var... ama rehavet içinde bile olsa, o ışıltı insanın yüreğine bir kanca attı mı, ruhunun üzerinde keman yayı gibi gidip gelmeye başlar. Yok, havır! Uygun sözcüğü bulabilmek... kadınları anlatabilmek zor! Insan soyunun latif yarısıdır vesselam, kadın milleti."
Sayfa 197Kitabı okudu
Bahsi geçen Habeş padişahı Necaşî demiş:
لَيْتَ ل۪ى خِدْمَتَهُ بَدَلًا عَنْ هٰذِهِ السَّلْطَنَةِ
Yani: "Keşke şu saltanata bedel Muhammed-i Arabî Aleyhissalâtü Vesselâm'ın hizmetkârı olsaydım. O hizmetkârlık, saltanatın pek fevkindedir."
Sayfa 174 - RnkKitabı okudu
Hak işinde kâmil bir er olunca sen kalmazsın, yalnız Allah kalır vesselam.
Vesile olanı sevip hakiki vereni unutmak :/
Bir padişahın kıymettar bir hediyesini sana getiren bir miskin adamın ayağını öpüp hediye sahibini tanımamak ne derece belâhet ise, öyle de, zahirî mün'imleri medih ve muhabbet edip Mün'im-i Hakikîyi unutmak, ondan bin derece daha belâhettir.
Ey nefis! Böyle ebleh olmamak istersen, Allah namına ver, Allah namına al, Allah namına başla, Allah namına işle, vesselâm.
