Ömrümün Defteri Böyle Kapansın
Bu iletimi değerli https://1000kitap.com/osmanyalciner ' e ithaf ediyorum.
Bu fukara sadece edebiyat değil, sinema hastasıdır aynı zamanda. Dolayısıyla artistlerin de. Evini bilmediğim artist çok azdı bir zamanlar.
Bayramlarda evlerini ziyaret eder el öperdik. Zeki Müren’e Cağaloğlu yokuşunda rastlamıştık. Arabasının önüne attık
Bir deprem oldu...
Bir deprem oldu....
Bütün alışılmış ve kabullenilmiş dünya düzenlerini yıktı geçti bu sabah.
Bir deprem oldu...
Küsmenin, kızmanın, kırılmanın ne kadar anlamsız olduğunu adeta omuzlarımızdan tutup "kendine gel hayat çok kısa" diye sarsarak bize yeniden anlattı.
En sevdiğimiz insanların, en sevdiğimiz eşyaların, en sevdiğimiz
Eller
Ben bir pasifistim. Anarşist değil, liberteryen pasifistim. Bu seçtiğim varoluş fikrimi siz değerli okur dostlarımla paylaştığım, paylaşabildiğim için de mutluyum. Stefan Zweig gibi düşünürüm bu konuda.
Stefan Zweig, Yahudi olmasına karşın, tıpkı Kafka gibi Siyonizm’in açık bir destekçisi olmamıştır. Her insan doğduğunda birtakım kimliklerle
Değerler ve İhmalkârlıklar.
Değer verdiğimiz o insanlar, bizi en çok ihmal edenler olabilir mi?
Bizi görmezden gelenler, dinlemeyenler olabilirler mi? Evet, bazen sadece onlar olur hatta. Siz suda çırpınıyorken bir kere bilip dönüp bakmayanlarmış onlar. Ama siz, onun eline küçücük bir diken batsa ortaklığı darmaduman edendiniz.
Neden hala aynısını yapıyorsunuz, neden verdiğiniz değeri basitleştirenle kendinizi yiyip bitiriyorsunuz? Bu kendinize yaptığınız en büyük haksızlık olmaz mı, olur. O kişiyle ilişkinize devam etme sebebiniz kaldı mı? Ya da kalmalı mı? Kaldıysa bile bunun sebebi anılar mı, bakmaya doyamadığınız fotoğrafları ya da size değer verdiği zaman mı?
Ben söyleyeyim size, hiçbiri.
Siz o kişiyle beraber savaş verdiğiniz savaş alanında, tek başınıza kaldınız. Bir şeyler yaşandı ve biz ne kadar istemesek de yaşanan şeyler son buldu. Verilen değerlerin yerini ihmalkârlıklar aldı. O gitti, savaş alanında kalmak istemedi çünkü doğru olan bu değil miydi? Buydu. Ama giderken oluşturduğu enkaza bakmadı. Yıktı, geçti ve ihmal etti.
Neden hala değer veriyorsunuz? Savaş alanından ayrılma vakti gelmedi mi? Geldi, çoktan geçti bile. Ama hala vakit var, bitmedi.
Gidebilirsiniz zor olabilir ama asla imkansız değil. Çünkü, imkansızlıklar bile imkan dahilindedir. Savaş alanında bir parçanız kalsa bile, bırakma vakti. Değer verdiğimiz insanlar bizi en çok ihmal edenlerdir, değil mi?
Çok sevdiğim bir şarkıda dediği gibi, sevdiği gibi sevilmez insan. Verdiğin sonsuz sevgi bile olsa hiç kimse sizi öyle sevmez, istemez. Bırakın sevmeyi, o verdiğiniz bütün sevgiye sizi pişman eder.
O yüzden, hala vakit varken. O savaş alanında kurtulun.