Önceden eğer hayat kolay ve güzel olsaydı insanlar hayattan zevk almazdı diye düşünürdük fakat çocukların ve gençlerin bu hevesli mutlulukları, bu düşüncemizin aslında ne kadar ahmakça olduğunu anlamamızı sağladı
Eğer geçmişimizin ötesine geçememişsek ona layık değilizdir ve bizleri geçmesi gereken çocuklarımıza da layık olamayız.
Annelerimiz bile bize kızmıyor tanrılarımız neden kızsın ki?
Okur Takip Önerileri
Acısını saklamayı çok seven, hangi meslekte olursa olsun, başarılı olmaya adaydır - yazarlık hariç.
Unutma yeteneğimiz olmasa, geçmişimiz şimdimizin üstüne öyle ağır bir yükle çökerdi ki, bir an bile kendimizi kıyıya atacak, hele orada tutunacak gücümüz olmazdı. Hayat ancak düşüncesiz olanlara, kesinlikle hatırlamayanlara katlanılabilir görünür.
Bilinç ete batmış bir kıymıktan çok, saplanmış bir hançerdir.
Başkalarının yaptığı şeyi daha iyi yapabileceğimizi düşünürüz hep. Ne yazık ki, kendi yaptığımız şey için düşünmeyiz aynısını.
Yaşlandıkça "sorunları" değil de hala kendi geçmişimizi araştırıp duruyorsak, bunun nedeni -kuşkusuz- anıları kımıldatmanın fikirleri harekete geçirmekten daha kolay olmasıdır.
Yüreğimizle yaşadıklarımızı ortaya koymak, düşünerek yaşadıklarımızı ortaya koymaktan ne kadar da zormuş.
Geçmiş sırf başına gelenlerden ibaret değildir. Bazen sadece hayal ettiklerindir.
Geçmişin son kullanma tarihi olur mu?
Size de Tanrı’ya yakarmanızı tavsiye etmeliyim ama korkarım bu kadar az bit meblağ için onu rahatsız etmek de istenmeyen etkilere sebep olabilir.
Her türlü ebeveyn mirası ölümü getirir ve gücü olan bu ebeveyn mirasından kalan evleri ve ebeveyn miraslarını en kısa zamanda itip atmalı ve kendini onlardan kurtarmalı, çünkü bunlar yalnızca insanın boynuna dolanır ve mutlaka gelişimini engeller.
İyi anları daha çok hatırladığımıza göre, kötüler ne işe yarıyor sanki?
Çoğunlukla, sıkıca yapıştığımız noktadan, varolmayı sürdürmek için bütün gücümüzle bir anda başka bir noktaya kopmamız gerektiğinin farkına varmıyoruz.