Me Bi Dil Nêrgizên Xasse Divên • Melayê Cizîrî
Me bi dil nêrgizên xasse divên
Semen û yasemînê taze divên
Nazik û neyşekerên tuhfe divên
Sosinên nazik û terwende divên
Dilberên dêmdur û durdane divên
Kewkebên şewq û şefeq zuhre divên
Naz-i perwerde û şehzade divên
Sayeperwerde me bêperde divên
Serwiqed dêmgul û lebxunçe divên
Ayetu l-lahî şerîf-nusxe divên
Lê bi i`rab û xet û cezme
Doktor, ateşe götürülürken Zer-Taç'ın söylediği şiiri düşünüyordu. Ona; tövbe et Şah seni affedecek demişler, genç ve güzel kadın da buna şöyle cevap vermişti:
"Ben ne ateşin çektiği pervâne, ne de kurbanlık koyunum. Ben düşünen baş, inanan gönülüm!"
Ama Zer-Taç dövüşmesini öğrenmiş, ondan sonra dövüşmüştü. Ya bu gök ekine benzeyen çocuklar?.. Onlar daha dövüşmesini bilmiyorlar ki...
Peki çare?.. Çaresizlik Doktor'un içini mıncıklıyor, didik didik ediyor, derisiz, cılk etlerine tırnak geçiriyordu. Kitabı mumun ışığına tuttu ve cümleyi gördü:
"Gün akşamlıdır devletlim; dün doğduk, bugün ölürüz!.."
Evliya Çelebi, sanki bu defa, vahşi yaylaların dev delikanlısının ağzından, bütün bir milletin adına, Allah'a sesleniyordu.
Sayfa 162Kitabı okudu
Perî-i Hürriyet
Edip serâir-i eb’âdı câ-be-câ târâc,
Göründü dest-i ümîdimde bir mükevkeb tâc.
Zalâm-ı leylede mer’iydi râh-ı zer-kârî
Ve oldu her şeye bir ra’şe-i ziyâ sarî.
Kızıl ve gölgeli kıvrıntılarda gizlenmiş
O hüsn-i müskiri sarmıştı lerze-i hâhiş.
Gözünde katre-i zerrîn-i ihtisâs ü heves,
O gizli sîneyi sarsardı bir menekşe nefes.
Zer-i hayâl ile perverde nâşinîde, târî
Şükûfelerle örülmüştü zülf-i leyl-eseri.
Gülen dudakları zulmette kanlı bir güldü
Ve gözlerim onu görmekle âşinâ buldu.
Bilirsin, ey gülen âsûde-rûh u çehre kadın,
Leyâl-i vahdet ü gurbetde beklenen sendin!
Sayfa 249Kitabı okudu
Şîn Û Pesna Zînê • Kamîran Alî Bedîrxan
Bilbil û gul, parîzê Botan û rengê çav û meng
Bin siha şîn û keser wek hêstir e, hawar û deng
Pilpilî, kokiyê zer, nêrgiz benefş û lalezar
Wek nivîna Zîna Zêdan, nalenal û giryezar
Ev stêrên zêr û zîvîn ruhniya erd û dinê
Bin pêyê bawişkê şînê bîr kirin hej û kenê
Dengê kund û bûm, eylo ser çaxa buhar
Ser newal û fêd û kanî hêstirek bû
Hawar, hejmar 5, 20 Tîrmeh 1932
Ey Heval Robson!
Ey heval Robson dengbêjê cîhan
Paşmêrê selam zana û insan
Gernas û rênas, dijminê Dalas
Di ser ava re, di ser çiya re
Rengê te ê reş tê ber çavê me
Dengê te ê xweş xweş tê guhê me
Ev xebata te didî me hêrzan
Kêferata te didî me lerzan
Ev tevgera te ji bona insan
Pir jê ditirsin axa û dehqan
Xwedî sermiyan ji te ditirsin
Hemî xanedan ji
Destgirtîya Xortan
Nalînek tê guhê min, lê winda û nihan e
Agir berda dilê min, tev bû pêt û dixan e
Barek da ser milê min, lê barekî giran e
Dane ser hev kulên min, hemî derd û bela ne
Dengê kê ye dinalî, nalenala welat e
Dikî gazî, dikalî, rabin çaxê xebat e
Kurd û Zaz û Celalî, tev de çê kin civat e
Kes xwe medin vî alî, îro roja felat e
Xortên Kurdan şiyar
Pirîsk Û Pêtî