"Umut, şimdi hiç görmeyen birine Gökkuşağını anlatmak kadar zor ve imkansız..."
kırılganlığın fenomenolojisi
“Suçluluk hissinin ve hastalığın, kaygının ve yiyip yutan hüznün, paramparça olmuş bekleyişlerin, düşüncenin kanatlanmasına izin vermeyen duygulanımların, otistik bir tecrit durumuna dek varan yalnızlığın…”
bunların ne kadarı, hangi dozda tanıdık size?
Eugenio Borgna bir psikiyatrist olarak kırılganlığın fenomenolojisini çiziyor, bunu yaparken
İyi bir alışkanlık edindiyse kalbin
Kork ama umut et zor değil
Sayfa 502Kitabı okudu
zor zamanların umut yolculuklarına Yol açanlara ve kendileri bizzat yol olanlara… Maratonları sanki yüz metreymişçesine, rüzgarla yarışır gibi koşanlara dairdir biraz. Rüzgar olanlara, yerinde kara bulutları dağıtanlara, yerinde amansız sıcakların üstüne serinlik gibi esenlere… Heves edenlere, hayal kuranlara, cüret edip yürüyenlere… Heves olup kursakta kalanlara, hayal olup geleceklere cüret olup kısacık bir ömrü en uzun yaşamlara nakşedenlere… Muzip ve kararlı olana ve öyle kalana
Anne babanizi değiştirebileceğinizi düşündürten yanıltıcı bir umut değil de onların güçlü ve zarar veren psikolojik etkisinden kendinizi kurtarabileceğinize dair gerçekçi bir umut besleyin
Sayfa 22Kitabı okuyor
"Akıl der ki, öyle değil. Fakat bazen aklın göremediği, anlayamadığı şeyler vardır. Hisleri yaşarsın. O yaşadığın an gerçek olduğunu bal gibi de bilirsin. Çok sevmişsindir ve çok hissetmişsindir. Sonra inkar edersin. Mantıksal, rasyonel açıklamalar yapmaya çalışırsın. Hatta belki üzerine denemeler, makaleler bile yazarsın. Duyguların girdabından akıl ile çıkmaya çalışırsın. Oysa karaya çıktığında gördüğün kocaman bir hiçlik olur. Bomboş bir kara parçası. Sonra fark edersin ki senin istediğin üzerine dalga dalga gelen denizdir. Sen o duyguları yaşamak istersin. Onlardan kaçmak değil, onlara sahip çıkmak istersin. Böylece anlarsın ki aklın seni yanıltmıştır. Saatler geçer, günler uzar. Geceler gelir, uykular tutmaz. Sonra belki yıllar geçer. Çare olunur mu bilinmez. Devamında belki bir gün uyanırsın. Uyandığında ne kadar çok susamış olduğunu düşünürsün. Fark edersin ki sen ona, ona karşı hissetiğin en içten duygulara büyük bir özlem içerisindesindir. Onu gerçekten sevmişsindir fakat aklın buna engel olmuştur. Hayat sonra böyle sürüp gider işte. Acıyla, hüzünle, karşılık bulmayan derin sevgilerle, gerçekleşmesi zor umutlarla. Sonra sen yine de çabalarsın. Kendini, hayatını daha iyi etmeye çalışırsın. Belki dersin, birazcık bir umut varsa bile denemeye değer dersin. İşte bu umuda tutunup belki yıllarını vermeye hazır olursun. Böylece bu gerçek bir adanmışlığın başlangıcı olur." (Jack Brighty)
lisede olduğum zamanlar bir gün sınıfta umut adında bir çocuk arkadaşın başka bir arkadaştan ödünç aldığı gazetenin yanında verilen iddaa ekini elinden alıp geri vermeyince çıkan hengamede iddaa eki alınan çocuk umutun kolunu ısırmıştı..
umut, iddaa ekini aldığı çocuğa geri verirken; "lan tamam da kolumu neden ısırdın?" diye sorunca ben de bu soruya cevaben; "lan adam iddaa eki için gazete alacak parası dahi olmayacak denli fakir, anlamadın mı?" demiştim.. bana oradakiler; "ne alaka lan?" falan deyince de; "lan umut fakirin ekmeği işte.." demiştim yine anlamamışlardı..
ve biz sözel sınıftık.. 3532414 tane edebiyat, tarih alanında farklı ders görüyorduk.. esprimin kaynamasından çok böyle kişilerle aynı sınıfta olduğuma üzülmüştüm o an.. şükür karşılaştığım tüm zorluklara rağmen bu şekilde düşünme yeteneğimi kaybetmedim..
bunu niye yazdım? umut tekelden çıktım, tekelin adını görünce aklıma bu olay geldi.. dedim bunu yazayım buraya da ne zor günler yaşadığımı okusun görsün insanlar.. lol.
Yakamoz& Papatya [1-8] hepsini okumak isteyenlere...
Aşk lafını ağzına almazdı Yakamoz. Nerede aşık görse garipser, aşk acısı gördü mü dayanamaz, gülerdi. Çok ketumdu, kimseye hiçbir şey söylemezdi. Bir kadının onu seveceğine inanmazdı, gerçek aşkın onu bulacağına ihtimal bile vermezdi. Sonra bir gün onu gördü, onu Papatyasını bakmaya kıyamadığı o narin çiçeğini hayatında hiç böyle hissetmemişti.
Bugün senden vazgeçmek zorunda kaldım. Hala yutkunamadığım, içimde yarım kalan onlarca şey.
Bi anda hepsini silip attım. Telefonumda son 2 fotoğrafın kalmıştı. Onları bile sildim biliyor musun?
O fotoğrafları her ne olursa olsun senden vazgeçmediğim sürece silmicem demiştim kendime.Sildim.
ne yapayım. Unutmak zorundayım seni. Anıları, komikliklerini, cümlelerini. Unutmak zorundayım artık. Çevremdekiler de sıkıldı benden üstelik. Yeter diyorlar artık, yeter bırak biz sıkıldık diyorlar. Ben senden hiç sıkılmadım. Ama yoruldum be. Çok yoruldum.Peşinden koşmaktan, bi umut diye beklemekten, her seferinde paramparça olup soranlara 'sorun yok alıştım' demekten,gülüşünü gördükten sonra bi gün boyunca kimselere belli etmeden gülüşünü aklımı getirip mutlu olmaktan. Yo-rul-dum.
Sen artık eskiden vazgeçtiğim kim varsa en az onlar kadar özgürsün. Başkasını sev,başkasına gül. Emin ol kaldırabilirim.
Tek bir isteğim var.Beni unutma. Nasıl hatırlamak istiyorsan hatırla. Kötü veya iyi. Ama hatırla, unutma. Hani Ayna grubunun bi şarkısı vardır içinde 'bari sen unutma beni'der. Ha işte tam öyle.
Hoşçakal..Kendine iyi bak. Dikkat et ince giyme çabuk hasta oluyorsun.Hayallerinin peşinden git. Mutlu ol. Kimse üzemesin seni.
Beni sevmedin belki olsun canın sağolsun. Bizim de hikayemiz buraya kadarmış. Her hikayenin bi sonu vardır. Bizimki de burasıymış demek. Zor oluyor bunları
yazarken bile yutkunamamak. Yine müzik yankılanıyor beynimde 'senle unuttum her şeyi,bari sen unutma beni.
Zihin Toparlamaca
Bel fıtığı ameliyatımın üzerinden bir ay geçti. Zannettiğimden, beklediğimden daha yavaş olsa da bedenen toparlanırken zihnen de toparlanmam gerekiyor, diyerek kitabın kapağı açıldı. Aslında bir diğer sebep de; arada bir gelen, acaba fıtık tekrarladı mı, ameliyat başarısız mı oldu, diye beni siterese sokan ağrılarımın olmadığı zamanlarda, oturmam
Peki ya umut?
Umut şimdi hic gormeyen birine gökkuşağıni anlatmak kadar zor ve imkansız.
